Niezwykle prawdziwa i jakże szczera powieść. Powieść, która aż razi swoją prawdą i której czytanie sprawia ból. Bo uzmysławiasz sobie, że wiele domów skrywa takie tragedie, patologię, dramaty i siniaki... • Oto poznajemy Starego K i jego ojca oraz losy rodziny, której przyszło zmierzyć się z charakterem rodu K. • Ot, kamienica dwupiętrowa, nadchodzą czasy "zaciskania pasa", trzeba sprzedać parter i zamieszkać na piętrze. Dół - kiedyś odzyskamy, wykupimy, ale nie teraz, kiedyś...kiedyś...teraz nie będziemy patrzeć kto tam mieszka, nie będziemy słuchać ich głosów, nie będziemy się do tych "z dołu" przyznawać, bo oni są tu przecież tymczasowo... • A w tym czasie na piętrze toczy się życie rodziny Starego K. Krzyki, wyzwiska, bicie. Dorastające dziecko w oczach Starego ojca nie zasługuje na pochwałę, na przytulenie, na dobre, choćby wymuszone słowo uznania. Ojciec tępi go, bije, gardzi nim, upokarza... Jak czuje się dziecko, które nie znajduje swojego miejsca? Z upływem lat do wtóru Starego K. dołącza żona i obydwoje w duecie szastając wyzwiskami i obelgami do siebie na wzajem zmuszają małego do wychodzenia z domu. Do zostawiania ich w tym monologizowaniu do ścian i sufitów. • Zalewa nas "syf" i tkwimy w szambie po same uszy... • Kuczok bardzo precyzyjnie i DOBITNIE pokazuje nam degrengoladę nas jako ludzi, zanik nas samych i zubożenie ducha, nie wspominając o ciele, które nijak się do ma wizerunku. Bardzo dobra powieść, która otwiera oczy, rani serce i zmusza do zadumy. • Polecam koniecznie

"Bikini" słuchałam i czytałam...po raz kolejny zresztą, bo do książek p.Janusza czasem wracam. • Czasy II wojny światowej, Drezno, bombardowanie i mordy ludzi, którzy chowają się w ruinach, schronach, piwnicach... Ona tracie matkę, Lukasa - małego chłopca, traci ukochanego, który grał dla niej na skrzypach w zburzonej piwnicy kamienicy... Wszystko straciła... Aż poznała Jego, dziennikarza New York Times`a który zabrał ją do Ameryki. I Anna ożywa, kwitnie, cieszy się...lecz w środku nadal tkwi sztywno w Dreźnie, szuka Lukasa po nocach, przywołuje Marka. Nie może stać się nową-inną kobietą, bo tak na prawdę cała została w zbombardowanych Niemcach. szarpie się z sobą i uczuciami. • A gdy kogoś poznaje, gdy kogoś zaczyna kochać, to znowu fatum o sobie przypomina i Anna traci to, co dostała... Gdzie jest tego kres? można się pytać. Czy Bóg patrzy na cały naród zamieszkujący świat, czy tylko bierze w opiekę poszczególne jednostki? Życie nie powinno takie być. • Wiśniewski w fabułę powieści wplótł zarówno wiedzę historyczną, jak i ludzkie namiętności. To powieść przypominająca utkany dywan, gdzie ciasne sploty tworzą wzór naznaczony łzami, samotnością i wiecznym szukaniem czegoś, co zaspokoi ludzkie kołotanie całego ciała. • Polecam koniecznie i szczerze... • Warto dać duszy karmę, której na długo nie zapomni

jak w skrócie opisać powieść/cegłę, która ma 620 stron i której piękno przekracza literackie pojęcie? Jakiego TRAFNEGO słowa użyć by TRAFNIE wyrazić jej piękno ? ? ? • Oto trafiamy do roku 1430 i stajemy u progu odkrycia książek - najpierw polegamy na pracy kopistów a potem trafiamy pod strzechę Lorenza Blocka, który pasję kopisty realizuję w domowym zaciszu... Eduardo Roca, pisarz, wspaniały erudyta i bystry obserwator napisał niebywałą powieść pełną marzeń, intryg, czasem oszust, czasem uczciwości. Ta powieść to wachlarz wszystkiego - jest i grzech posiadania przez monarchę kościelnego - biskupa nota bene. Jest i burmistrz, dla którego liczy się tylko prywatny majątek. Jest i uczciwy księgarz, który ksiązkową pasją potrafi zarazić każdego. • niezwykła powieść, którą się pochłania i która uzurpuje sobie czas na wyłączność. Mimo pokaźnych rozmiarów wszędzie ją ze sobą zabierałam. Objechała ze mną Łańcut i Leżajsk... i pół Rzeszowa. Nie sposób się oderwać od czytania. ps. raz przegapiłam przystanek, na którym miałam wysiąść....

Tej książce mówię NIE. z wielu względów. Bo to jest czytadło naciągane i kompletnie nieprawdziwe. Nie ma nic wspólnego z życiem i realiami. On milioner, nigdy nie pracuje. Ona dziewuszka, studentka, ambitna lubiąca ksiązki, skromna. I na tym można poprzestać, bo to jest typowe tło USA, które ma złapać czytelniczki. A te marzą i wyobrażają sobie siebie. Do tego dochodzi sex w każdej postaci i ubez­włas­nowo­lnie­nie. On chce ją mieć na wyłączność, daj jej telefon i laptop i kontroluje wszystko i zawsze. Trzy części tej powieści to tylko kopiowanie 1 tomu i rozwijanie bujnej wyobraźni autorki, która zmierza donikąd. Absurdalna, głupia i nijaka. Pusta, ot co. I wiem, że się narażę wielu fankom - panów jest niewiele, ale takie jest moje zdanie na temat "50 twarzy".

Mistyczny film, pełen prawdy przemieszanej z abstrakcją i magią, pełen baśni i życia samego w sobie. • Twórcy Atlasu Chmur podjęli się nie lada wyzwania przeniesienia powieści na duży ekran i muszę przyznać, że zadanie wykonali mistrzowsko. Plejada gwiazd, wspaniałe kostiumy, scenografia, niebywałe wcielenia aktorów w grane postaci... i jakże uniwersalne przesłanie - każdy z nas ma swoje miejsce na ziemi, każdy uczynek znajdzie swoje skutki, żadne słowo nie pada w próżnię. Ludzie są z sobą w jakiś sposób powiązani... • Film, który warto obejrzeć, przemyśleć i po swojemu "przetrawić", bo nawet jeśli nie jest się pasjonatem filmów o tematyce SF to ten film czarując zmusza do pilnego oglądania i wyciągania swoich, indywidualnych wniosków. Niebywała ekranizacja.