Ta baśnio-bajka jest dla mnie wielkim odkryciem. Prawdą jest, że pewne ksiązki odbierasz wedle życia i wedle punktu, w którym się akurat w tym swoim życiu znajdujesz. Wiele ci umyka, wiele pomijasz, a wiele słów nie ma dla ciebie znaczenia. Aż przychodzi taki moment, że odkrywasz dzieło. Podwójne. Bo czytasz i porównujesz siebie sprzed lat jednocześnie. Zastanawiasz się nad sobą i nad tym, co czytasz... Dorosłość otwiera umysł i wyostrza zmysły. • Pinokio - chłopiec z drewna, wystrugany przez tatusia, który był sam i który od czasu stworzenia Pinokia nie może już narzekać na nudę. Kocha chłopczyka i jest kochany, cieszy się z niego, choć ten sprawia mu ogrom nieszczęść. Nie chce się uczyć, sprzedaje elementarz kupiony za ostatnie pieniądze, bo zanim pomyśli - robi, zanim pomyśli - mówi. • ale to jedna strona tej baśni. Druga jest nieco bardziej smutna - według mnie to bardzo smutna bajka. To obraz wykorzystywania naiwności dziecka. Chłopiec, który nie zna świata, ktory natrafia na różnych nieprzyjaciół i oszustów notorycznie ściąga na siebie kłopoty. Oczywiście nieświadomie - świadomie zaś wykorzystują go ci spotkani nieuczciwi ludzie - czasem i zwierzęta. Nikt nie ma dla niego litości, poza wróżką. Tatuś i jasna pani to dwie postaci, które go kochają i które chcą mu pomóc, reszta napotykanych ludzi bawi się dziecinnością chłopca. Naigrawa się z niego, żeruje na jego dziecięcym postrzeganiu świata. I to boli. Rani wprost. • I chyba dlatego ta bajka jest tak uniwersalna i zawsze na czasie. Coś jak Mały Książę, którego z każdym mijającym rokiem życia inaczej czytamy. Pinokio jest podobny. Smutne losy chłopca, który w przypływie smutku i samotności zdaje sobie sprawę, że jest krnąbrny, że rani kochane osoby, że jest niegrzeczny...krytykuje siebie, chce się poprawić, chce chodzić do szkoły, chce, by tatuś był zz niego dumny - czyli nasz drewniany Chłopiec jest jednak dzieckiem z bijącym sercem, lecz te słowa roztrzaskują się przy każdej nowo spotkanej osobie... • Czyżby to był obraz naszego współczesnego świata...?

Fantastyczna podróż poprzez siebie, swoje wnętrze, umysł, uczucia, duszę... i ciało. Agnieszka pisze o każdym aspekcie naszej codzienności, każdym - czasem pomijanym przez nas - detalu, który ma wielki wpływ na nas samych. Ciało to nie tylko opakowanie i to, co widać. Ciało to DUSZA, UMYSŁ, EMOCJE, serce... Gdy jeden organ choruje, choruje całość. Kompatybilna maszyna zwana ludzkim ciałem. Ale jest coś jeszcze - by w pełni żyć, czuć młodość, radość i swoją wartość potrzebne jest - odżywcze jedzenie, relaks, spokój umysłu, ćwiczenia (wszelakie, joga, czy medytacja ale i spacery, bieganie, ruch - w ogólności, człowiek jest i od zawsze był stworzeniem ruchliwym,więc nie zapominajmy o tym. Ważne jest BYCIE TU I TERAZ. Nasze myśli kumulują złość, agresję, nasze sfrustrowanie, a co za tym idzie - ogólne osłabienie i apatia. Są dni, kiedy możemy się wycofać do wnętrza, ale musimy sobie radzić z ciałem ogólnie, by dożyć długich lat. • Ale co najfajniejsze w tej książce - bardzo mi się spodobał pomysł autorki. Zeszyt formatu A4 i wklejanie do niego zdjęć, które zachwycą podczas czytania gazet czy rożnych innych wydań, jakie trafią w nasze ręce. Chodzi o to, by wycinać i wklejać do zeszytu zdjęcia, które przyciągną twoje oko w jakiś niewytłumaczalny sposób. I z tego może powstać wspaniały album, który tworzony przez kilka miesięcy da nam jednocześnie i frajdę tworzenia i poznania nas samych - jak się zmieniamy na przestrzeni tygodni, co się nam podoba - a może same będziemy sobą zaskoczone?

Ukochałam tą bajeczkę okrutnie;) • i co za wspaniałe tłumaczenie - jestem pełna zachwytu

Film dla koneserów znających wartość dobrego kina. Mało słów - dużo obrazów,przekaz dla widza trafia prosto do wnętrza. • Nie sposób ująć w słowa samotności bohaterów i ich zagubienia. Odizolowania. • Wspaniały obraz ludzi, którzy po prostu żyją w miejscu, w którym się urodzili, którzy nie szukają niczego innego, bo jest im tu dobrze. Lecz jest Noi, inny...

czasem ma się dość służb specjalnych, czasów UB-eków i przekleństw lecących z ekranu... • szkoda...