Zgadzam się z przedmówcą... To nie jest książka, która woła czytelnika. • Nie pochłania od pierwszego rozdziału, nie jest zazdrosna o każdą chwilę, nie tęskni się do niej. • Mówią, że najwartościowsze jest to, co nie jest wygodne, co wymaga wyjścia ze strefy komfortu... No tak, zależy dlaczego się czyta książki. • To jest książka niewygodna, mam wrażenie, że autorka bardziej skupiała się na swoim stylu, swoim pisarstwie, niż na byciem medium między czytelnikiem a chcąca się opowiedzieć historią. Bardzo ciekawy pomysł na fabułę, ale opakowany w przestylizowaną formę. • Dla lubiących się męczyć nad książką.

Prawie sto lat po pisarzu, a książka nadal wciąga i zachwyca. Dazai to tragiczna postać japońskiej literatury, dekadent, nihilista. Ale wspaniałe przedstawia nam świat Japonii, której już nie ma. Systemu, który skończył się wraz z kapitulacją Japonii po II wojnie światowej. Mimo tego dystansu ukazuje nam, jakże ponadczasowe są ludzkie potrzeby akceptacji, miłości, bliskości i poczucia własnej wartości.

To ewidentny must ready każdego, kto określa się osobą oczytaną. Poetycka, ale też niezwykle prosta opowieść o tym, co może się stać. I zadaje pytanie, co z nas zostanie, gdy to się stanie. • Apokaliptyczna wizja świata po zagładzie, gdzie dwoje ludzi walcząc o życie, stara się uratować też swoje człowieczeństwo. • K O N I E C Z N I E!

Próbowałam. Dwa razy. Może nie ten czas, może jestem jeszcze za młoda... 🤭 Stylizacja językowa stawała mi kołkiem w głowie, mocno przeszkadzała. Studium starości pewnie dobre i dogłębne, ale mnie nie starczyło cierpliwości na czytanie zdań w dialekcie po kilka razy, aby zrozumieć. • Są książki, na które jest odpowiedni czas. Być może ta jest nią również. Może wrócę. • Piękna okładka comfort booka powoduje, że oczka się zapalają, ale w środku już nie jest tak cukierkowo.