Niezwykła powieść, wymagająca dużej uwagi od czytelnika, który może pogubić się w wielowątkowej opowieści i dodatkowo dziejącej się w różnych przestrzeniach czasowych. Niemniej jednak powieść niezwykle wciągająca. • Autorka prowadzi czytelnika przez historię Chin, zamykając w klamrze czasowej od rewolucji kulturalnej do wydarzeń na placu Tiananmen. Na tle tragedii poszczególnych ludzi, którzy stawali się wrogami ludu, z racji ich zamiłowania do muzyki. Systemy dyktatorskie tak jakoś mają, że jak ktoś im podpadł to, winią całą rodzinę. Karą za to, że rodzic był wrogiem ludu (raczej partii), było utrudnienie w zdobywaniu wykształcenia. Z książki można dowiedzieć się m.in., jak działa system naboru na wyższe uczelnie. Akcja książki, rozgrywająca się wokół trójki przyjaciół i ich rodzin, ukazuje jak, zmienia się spojrzenie na otaczającą rzeczywistość kolejnych pokoleń. Autorka poprzez zmianowanie do muzyki jej bohaterów obdarza nas szeregiem ciekawostek z życia wybitnych kompozytorów rosyjskich i przedstawia tytuły utworów, które wybrzmiewają wokół głównych autorów. Bo albo je grają, albo słuchają, albo po prostu o nich dyskutują. Zawsze można sięgnąć po omawiany utwór i odtworzyć go np. z you tube. Zastanowiło mnie tylko dlaczego X Symfonia Szostakowicza ma dowodzić, że życie jest beznadziejne. Z pewnością przesłucham, mam nadzieję, że tak nie jest. • Przy takiej powieści nie zabrakło tam także wątków miłosnych, napisanych w tak subtelny sposób, aż miło było to czytać. Książka, która opisuje kraj, w którym ludzie nie są wolni, w całości jednak poświęcona jest dążeniom do wolności prostych ludzi. Uświadomienie sobie, że największym dobrem jest wolność. Autorka w książce wkłada w usta jednego z bohaterów takie oto słowa: „Osobiście sądzę, że nie ma żadnego dobrobytu poza wolnością”. Jeżeli uświadomimy sobie, czytając „Nie mówcie, że nie mamy niczego”, że kiedy w 1989 roku w czerwcu w Polsce odzyskiwaliśmy wolność, wydarzenie na krańcu kontynentu Euroazjatyckiego tę wolność krwawo przekreślono, dodaję kolejnego powodu, aby sięgnąć po tę książkę. Gorąco polecam

To nie jest typowy thriller. Dla mnie to raczej książka z pogranicza psychologii. Przedstawiony przez autorkę problem z pozoru podlega jednoznacznej ocenie. Jednak tylko z pozoru. Książka zmusza do głębszej refleksji. Trudno zająć jednoznaczne stanowisko, mało tego utożsamiając się w trakcie czytania z głównym bohaterem, o którym jest ta książka, zaczyna być ci go żal. Książkę jak najbardziej należy przeczytać, gdyż jest to jedna z tych, o których długo się nie zapomni. • Polecam

Uwielbiam twórczość Amosa Oz’a. W zasadzie mogę polecać jego książki w ciemno, każdy coś w nich znajdzie. Podobnie jest z „Czarną skrzynką”, napisana w ciekawy sposób, całość opiera się głównie na wymianie listów pomiędzy bohaterami książki. Im bardziej zagłębiamy się w treść książki, tym więcej odkrywamy drobiazgów, które motywują poszczególne postaci, a przede wszystkim katastrofy, jaka miała miejsce w relacjach Ilany i Aleksandra. To, że listy pisane są przez osoby biorące udział w akcji, jaka rozgrywa się w książce, pisane subiektywnie przez poszczególnych autorów, zmusza czytelnika do wyrobienia sobie własnego poglądu na to co się wydarzyła, otwarcia swoistej czarnej skrzynki życiorysów ludzi na tle wydarzeń, jakie miały miejsce w Izraelu. Pełna emocji książka, która ukazuje w tle proces tworzenia się państwa Izrael i relacji wobec ludności palestyńskiej. • Serdecznie polecam

Bardzo męczącą książką, a w zasadzie reportaż o polityczno-mafijnych powiązaniach rządów Anderottiego. Przewijająca się wręcz w nieskończoność ilość nazwisk osób związanych z sycylijską mafią, kto kogo zabił i mógł zabić. Pod względem oceniając wkład pracy autora, można powiedzieć kawał dobrej roboty. Niestety mało komunikatywnej, gubiłem się w gmatwaninie powiązań, z drugiej strony podziwiam prowadzących dochodzenie przeciwko „ludziom honoru”, jak nazywali się przedstawiciele cosa nostry. Budowanie w latach 70. we Włoszech strategii napięcia, jakoś skojarzyło mi się z określeniem zarządzaniem przez kryzys w kraju nad Wisłą. Mimo że książka ukazała się w 1996 roku, to w Polsce prawa wydawnicze nabyto dopiero w 2013 roku. Dlatego też dla mnie była czymś w rodzaju odgrzewanego dania, wyjętego z zamrażarki. Dodatkowo autor pozwala sobie na obszerne cytaty z „Prawdziwej historii Włoch”, robiąc tym samym streszczenie książki w książce. O samych Sycylijczykach czy Neapolitańczykach i mieszkańcach Kalabrii jest niewiele informacji, choć mamy tu przykłady dań i sposobu życia w cieniu czy raczej mroku cosa nostry. • Książka z pewnością kierowana dla pasjonatów mafijnej tematyki, mnie jednak ona znużyła i wymęczyła i nie wiem, czy za jakiś czas treść jakoś uleci z mojej pamięci. Ogólnie można uznać książkę za dobrą, podziwiając wkład pracy autora, jednak typowo nie dla mnie.

Przyznam, że bardzo się rozczarowałem. Poważny temat został tu spłycony do rozmiarów dawnych książek propagandowych typu „Timur i jego drużyna” - Arkadego Gajdara. Autor, wychodząc z założenia, że gorący temat, jakim jest wojna na Ukrainie i dramat rodzin, którym masowo reżim Putina porywa dzieci, a także za sprawą swoją popularność wcześniejszych tytułów (choć w moim przypadku to pierwszy kontakt z jego twórczością), popełnił Symfonię… Jedynym walorem in plus to, że czytało się lekko i szybko i na tym należałoby zakończyć. Ot książeczka niewymagająca za wiele, do pociągu, a po przeczytaniu zostawić na siedzeniu w ramach bookcrossingu. • Fabuła natomiast jest dziwna, dziewięciolatek porwany przez rosyjskie służby wraz z kolegą zachowuje się niemal jak wprawnie przeszkolony uczestnik wielu obozów surwiwalowych. Mało, że jest specem od naprawy samochodów — bo widział, jaki kiedyś tata naprawiał, to jeszcze doskonale orientuje się w terenie nie tylko na ziemi, ale i w kanałach. Natomiast pobyt w Moskwie u samej Marii Lwowej-Bielowej, która zasypuje dzieciaka zabawkami, a on ma zapomnieć o dawnej rodzinie. Jakoś skojarzyło mi się z ekranizacją Królowej śniegu, która Kayowi obiecuje królestwo, jak ułoży słowo „wieczność”. Jednak tak jak w baśni H. Ch. Andersena udaje się Gerdzie ocalić brata, tak tu Wałyka ratują bliżej nieokreślona grupa wywiadowcza nazywana Grupa 9 (powołana do życia chyba we wcześniejszych utworach autora), grając na nosie rosyjskim służbom. • Ponoć książka oparta na faktach, być może, ale dla mnie temat trochę nadenty i bardzo spłycony. Książkę uważam za przeciętną. Przepraszam jednocześnie fanów autora. Jednak dlatego świat jest tak piękny, bo ludzie są tak różni i różnią się gustami, literackimi też.