Już wiem kiedy zaczynają się tytułowi "tokstczni rodzice", a moja rodzina jest zupełnie normalna, choć nie idealna...

Jesteśmy na zakupach z dzieckiem i ćwiczymy jego pamięć, ma zapamiętać gdzie zaparkowaliśmy auto. Nagle ktoś porywa nasze dziecko, a my ledwo uchodzimy z życiem, niestety jesteśmy mocno oszpeceni. Później opisane są losy tego dziecka, a na końcu książki losy rodziców. Tytułowy Tatulo to właśnie ten porywacz, a chłopiec tak się do niego zwraca. Mnie ta książka bardzo się podobała, na pewno nie jest to książka którą przeczytałam i zapomniałam. Dla mojego męża była trochę "chora".

Świetnie motywująca, szkoda że mój projekt nie został dokończony... siła wyższa

Ciekawa książka, fakt że trochę przekartkowałam, ale warto wypożyczyć...

Książka nastawiona jest na emocje dziecka, których nie możemy ranić. Pokazane są przykłady, jak się w danej sytuacji zachować. Faktycznie warto ją przeczytać, aczkolwiek nie jest moją biblią. Porady typu daj dziecku wybór: albo położysz się ze mną w moim łóżku na 10 min, albo ja pójdę do twojego pokoju i poczekam aż zaśniesz - u mnie się nie sprawdziły, mały mówi: ok, to ja poleżę u ciebie, a później pójdziemy do mnie - i jak mam go zmusić żeby było po mojemu?. Tak samo z zakupami, też u mnie się porady autorek nie sprawdziły. Nie mówią też jak radzić sobie z własnymi emocjami, np. jak dziecko coś zepsuje, coś drogiego, to jak mam być spokojna? Jak mam wyładować swoje emocje? Nie uważam że wystarczy dziecku powiedzieć: następnym razem tego nie rób, bo to kosztuje.