Opisana w książce japońska korporacja tak naprawdę łączy w sobie dalekowschodnie i zachodnie metody prowadzenia i działania. Oczywiście, więcej tu azjatyckiej egzotyki, nieznanej i niejako 'nieużywanej' kompletnie w europejskim świecie, a to co dla nas jest dziwactem, tam jest normą, zapewne rownież na odwrót. Autor-główny bohater chyba nie do końca wamarzył sobie pracę w korporacji, ale z żoną w ciąży nie wybrzydza i zatrudnia się w korporacji K. Pracuje tam pięć lat, podczas których razem z firmą przeżywa jej wzloty i upadki, poznaje schemat działania japońskiej korporacji, przełożonych-ojców firmy, którzy nieustannie podkreślają swój rodzinny stosunek do pracowników, a także poznaje prawdziwe twarze wspó­łpra­cown­ików­ pracowników podczas wyjść i imprez. Jednak po kilku latach przychodni wypalenie i rozczarowanie - a nie sądzę aby była to rzecz 'japońska', po prostu to rzecz czysto zawodowa, co spotyka każdego z nas - w następstwie czego po zsumowaniu plusów i minusów, autor postanawia zrezygnować z pracy i przeprowadzić się z rodziną do Polski. Czytając należy pamiętać, że książka opisuje działalność jednej firmy w konkretnym czasie i erze gospodarczej i choć autor robi to niezwykle celnie, jednak jest to ocena subiektywna. Mimo to, książka warta przeczytania aby uzmysłowić sobie i poznać różnice w etyce pracy.

Więcej spodziewałam się po tytule 'Tokyo lifestyle book', a tymczasem wyszło bardzo subiektywnie samo 'style book'. Książka o sporych gabarytach i dużej ilości zdjęć, strona po stronie coraz bardziej rozczarowuje. Fotografie w większości kompletnie nietrafione i rzadko kiedy nawiązujące do opisywanych treści, kwes­tion­ował­abym­ również ich estetykę. Kompletny chaos, jakieś tam opisy dzielnic Tokio, kilka polecanych kawiarni i muzeów, coś z historii, czasem jakiś przepis kulinarny i - na co najwyżej podnosiłam w konfuzji brew - wywiady ze znajomymi autorki, które w większości okazały się wzajemnym klepaniem się po plecach bananowych dzieciaków po prywatnych uniwersytetach, pomstujących na patriarchat i obecną sytuację geopolityczną, z czego oczywiście wszyscy przedstawiali się jako artyści z wyższej półki freelancerzy, instragramerzy i inni designerzy. Bodajże jedyny wywiad, który się wyróżnił to ten z panem Kakutą, który z racji swojego wieku i doświadczenia faktycznie miał coś do powiedzenia. Wydaje się, że książka nie jest ani dobra ani zła, ale co najgorsze - kompletnie niepotrzebna.

Bardzo niestandardowa pozycja płytowa, przedstawiająca piosenki, monologi i skecze w wykonaniu artystów Teatru Syrena. Na pierwszej stronie płyty piękny hołd złożony postaci Dodka, wykreowanego przez Adolfa Dymszę w przedwojennych komediach, a na szczególną uwagę zasługują numery wykonywane przed Ludwika Sempolińskiego, genialnego mistrza drugiego planu w przedwojennych filmach - usłyszeć jego głos na płycie to było wielkie, pozytywne zaskoczenie.

Niezły koncert Van Halen nagrany w Japonii w 1989 roku w wielkim Tokyo Dome. Choć osobiście bliżej mi do klimatów Motley Crue, koncert porywa swoim rockowym klimatem lat osie­mdzi­esią­tych­, a wokal skłania do oderwania się na chwilę od rzeczywistości. W sam raz na początek weekendu.

Jamboree jednak nie jest dla każdego. Niestety mimo zróżnicowania kontynentalnego wykonawców, zniechęciła mnie mechaniczność utworów i ich niby pozorne niedopracowanie, odbierane przeze mnie jako folgująca powtarzalność. Mimo wszystko jednak uważam, że warto zapoznać się i z tym fragmentem muzycznej historii.