„Z pozdrowieniami, Żyrafa” to niezwykła opowieść o przyjaźni mimo wszelkich barier i różnic… • Głównym bohaterem tej krótkiej opowieści jest znudzony do granic możliwości Pan Żyrafa. Jest chyba najs­amot­niej­szym­ mieszkańcem całej sawanny. Pewnego dnia wpatrując się w horyzont wpada na genialny pomysł. Pisze list, który ma trafić w ręce pierwszej napotkanej postaci zaraz za linią horyzontu. Mało tego, Żyrafa oczekuje natychmiastowej odpowiedzi na swoją wysłaną do nieznanego adresata korespondencję. Bez absolutnie żadnych obaw wyzwanie związane z dostarczeniem tajemniczego listu podejmuje Pelikan, oferujący usługi pocztowe. Nadawca długo oczekuje na odpowiedź… Pelikan jednak nie zawodzi, wraca do Żyrafy zza horyzontu z przesyłką od pewnego, nieco zaskoczonego Pingwina. I tak rozpoczyna się ich wyjątkowa znajomość, pełna niedomówień, owocujących naprawdę zabawnymi zwrotami akcji. Książka ta napisana została z dużą dozą dobrego humoru. Przepełniona jest ogromną wrażliwością. Ekscytuje czytelnika i wzbudza w nim ogromną ciekawość. Doskonała lektura zarówno dla dziecka, jak i rodzica. Polecam gorąco. Bawi do łez. Poza tym jej przekaz jest ponadczasowy.

„Pustostany” to kilka zebranych w spójną całość, nieco przy­tłac­zają­cych­ opowiadań, opisujących nasz smutny świat w sposób brutalny, aczkolwiek z lekką nutką ironii w głosie i poczuciem humoru. • Zawarta w utworze tym historia ma formę rozbuchanego monologu narratorki, który oscyluje wokół trudnego życia w epoce późnego kapitalizmu. Zagłębiając się w lekturze można odnieść wrażenie, że główna jej bohaterka jest kobietą raczej lękliwą, bez jasno postawionego celu w życiu. Jest osobą bezrobotną (co odrobinę dziwne, bo przecież za coś trzeba funkcjonować?), której kontakty ze społeczeństwem nastręczają trochę problemów. Ma ona jednak w sobie przemożną chęć tworzenia, choć zdaje sobie sprawę z tego, do jak karkołomnych zadań należy pisanie i jaki jest zazwyczaj odbiór tych „wytworzonych w pocie czoła” treści. „Pustostany” to wbrew pozorom bardzo pouczająca książka. Pani Kotas w doskonały sposób przedstawiła w niej rzeczywistość, w której wszyscy funkcjonujemy z jej wszelkimi ułomnościami i przywarami. Jest to obraz zarazem smutny, jak i wzruszający, odrobinę groteskowy, w dużej mierze także surrealistyczny. Taki stan rzeczy nie powinien czytelnika szokować. W obecnym bowiem świecie nie ma niczego pewnego. Z każdym kolejnym dniem ta rzeczywistość może wyglądać dla nas zupełnie inaczej niż dnia poprzedniego. • „Pustostany” zatem są opowieścią o funkcjonowaniu w świecie różnych iluzji i pragnień, a również o tym co jesteśmy w stanie w życiu zaakceptować, a z czym nam jest bardzo trudno się pogodzić, bo życie to jest tylko i wyłącznie w naszych rękach i nikt za nas w bardzo wielu ważnych kwestiach nie podejmie tej jedynej właściwej decyzji.

„Grobowa cisza, żałobny zgiełk” to przede wszystkim świetnie skonstruowana fabuła. Składa się na nią kilka kameralnych opowiadań, które równie dobrze mogłyby funkcjonować oddzielnie. Opowiadania te momentami przejmują grozą, niektóre mówią o ogromnej tęsknocie, inne zaś traktują o zazdrości, a nawet śmierci. Ogawa po mistrzowsku splotła w jeden niezwykle długi „warkocz” losy tak różnych od siebie postaci. Każda z nich równie intrygująca, zaskakująca i niepowtarzalna. • Cała opowieść zaczyna się dość niewinnie, od przypadkowego spotkania dwóch kobiet w pewnej cukierni. Dopiero ich wzajemny dialog wprowadza czytelnika w nieco „dziwny” świat wykreowany przez autorkę. Klientka sklepiku ma zamiar kupić tort z truskawkami, ale dla nieżyjące już syna, który właśnie dziś obchodziłby swoje kolejne urodziny. Scena ta zapoczątkowuje ciąg niefortunnych zdarzeń, dzięki któremu poznajemy starszą panią, będącą w posiadaniu ogrodu z całym mnóstwem marchewek w kształcie ludzkich dłoni. Mamy okazję również odwiedzić dość osobliwe muzeum tortur. A także poznać historię pewnego kaletnika, przed którym postawione zostaje nie lada wyzwanie, mianowicie uszycia specjalnej torby na ludzkie serce. • Książka ta jest pełna nieoczekiwanych zbiegów okoliczności, niew­ytłu­macz­alny­ch zjawisk i zaskakujących wyborów. Jest krótka, ale bardzo wymowna. Nie da się jej streścić w kilku sensownych zdaniach. Podjęcie próby opowiedzenia o niej ze szczegółami, sprawiłoby, że powiedziałoby się o niej zbyt wiele… Według mnie jest to tak fascynująca proza, że aby poznać jej fenomen, trzeba ją zwyczajnie przeczytać. Polecam gorąco.

Pewnego dnia niejaka Louise – architektka otrzymuje zaproszenie na Facebooku do grona znajomych. I nic nie byłoby w tym szokującego, gdyby nie fakt, że zaproszenie to pochodzi od jej nieżyjącej koleżanki ze szkoły średniej – Marii. Maria Weston za czasów szkolnych próbowała nawiązać przyjaźń z Louis. Niestety otoczenie wywierało tak silną presje na dziewczynie, że ta odtrąciła nową koleżankę. Jak to zwykle w szkołach bywa są w nich „stada” i stadka”. Jedni konkurują z drugimi o znajomych, szkolną sławę itd. Dochodzi do bardzo wielu starć między nimi, a nawet aktów przemocy psychicznej. Jedną z ofiar takiego traktowania była właśnie Maria Weston. Louis po dziś dzień czuje się winna za jej śmierć. W chwili obecnej obawia się, że prawda znów ma szansę ujrzeć światło dzienne, a ona będzie musiał ponieść tego konsekwencje. W jednej chwili przyszłoby jej stracić wszystko, co ma: miłość do swego syna. Żeby odciąć się od przeszłości i raz na zawsze rozwiązać sprawę tajemniczego zniknięcia Marii jest zmuszona na nowo nawiązać kontakty z dawnymi znajomymi i postarać się odtworzyć zdarzenia z tamtej nocy, w której ślad wszelki po Marii zaginął. Co sprawiło, że „demony przeszłości” postanowiły powrócić…? • „Dawna dziewczyna” to thriller jakich wiele. Nie mrozi krwi w żyłach, ani nie przeraża czytelnika. Zbyt wiele w nim z powieści obyczajowej, a za mało momentów grozy i poruszenia. Na dodatek ewidentnie zabrakło autorce pomysłu na sensowne zakończenie akcji w powieści. Niestety jest zwyczajnie rozczarowujące. Książka dobra, ale z braku laku. W kolejce po nią bym się z pewnością nie ustawiła. Choć początek jest intrygujący, reszta pozostaje mierna. Znów więc się nabrałam… Cóż…

„Udręka i ekstaza” fascynująca powieść o burzliwej twórczości Michała Anioła. • Michał Anioł jeden z najs­łynn­iejs­zych­ artystów świata. Światły człowiek renesansu, który po dziś dzień nie ma sobie równych. Wszechstronnie utalentowany, charyzmatyczny, ambitny, uparty, momentami całkiem niezły żartowniś, artysta z pasją, ogromnym zaangażowaniem i pona­dprz­ecię­tnym­i umiejętnościami. Urodził się w pobliżu Florencji w rodzinie mieszczańskiej Buonarottich. Jego ojciec nigdy nie pochwalał zainteresowań syna związanych z pracą twórczą. Michał Anioł na początku pobierał nauki w dziedzinie tworzenia fresków. Niestety początkowo nie zachwyciła go ta praca. Znacznie bardziej pociągało go rzeźbiarstwo. I tak trafił do pracowni rzeźbiarskiej Bartolda di Giovanni, który zarządzał zbiorami Medyceuszów. To właśnie Medyceusze zadbali o jego wykształcenie. Od tego momentu, choć bardzo powoli kariera rzeźbiarska Buonarottiego zaczęła się rozpędzać i przynosić mu wymierne temu zyski. Z czasem i ojciec Michała Anioła zaakceptował decyzję syna odnośnie jego poświęcenia się rzeźbiarstwu. Jego nagła zmiana zdania w tej kwestii ściśle związana była z profitami jakie młody Buonarotti zaczął otrzymywać za swą ciężką pracę, a nie z uznaniem dla talentu syna. • Michała Anioła interesowało tylko i wyłącznie twórcze działanie. Nie był postacią towarzyską. Czuł się w pełni szczęśliwy tworząc. Wykonał całe mnóstwo monumentalnych rzeźb, stworzył również kilka cennych fresków, a nawet częściowo poświęcił się również architekturze. Choć jego współpraca z papiestwem zawsze była trudna i pełna wyrzeczeń, to ceniono jego dzieła i liczono się z jego zdaniem w kwestiach dotyczących sztuki. A jak wiadomo w epoce, w której przyszło mu żyć narodziło się wielu równie wybitnych twórców, z którymi Michał Anioł nad wyraz często wchodził w pewnego rodzaju „zatargi”. Nie było mu więc jako artyście w życiu lekko. Choć nieszczęśliwie zakochany, często wykorzystywany, karcony, dożył późnego wieku, w dużej mierze zrealizowawszy swe twórcze zamiary. • Powieść biograficzna Irvina Stone’a o Michale Aniele to prawdziwy majstersztyk. Jest niesłychanie wnikliwa, napisana z ogromnym talentem narratorskim, pełna interesujących anegdot o artyście. Świetnie oddaje ducha Renesansu. Nikt by piękniej nie ujął w słowa tak długiej i wspaniałej historii życia Buonarottiego – bez wątpienia najw­ybit­niej­szeg­o przedstawiciela tamtego okresu. Gorąco polecam. Naprawdę trudno jest oderwać się od lektury.