Pogo – jak ratować i nie oszaleć… • Jakub Sieczko w swym reportażu opowiada, o tym czego doświadczył pracując w pogotowiu ratunkowym. I nie jest to zwykła reporterska relacja, a pełna niesamowitych metafor opowieść o sytuacjach trudnych, tragicznych, beznadziejnych i niewielu sukcesach. Z pracą w pogotowiu jest jak z walką o przetrwanie. Wielu uważa ich za bogów, choć wcale nimi nie są, ale już samo ich przybycie „na czas” daje poszkodowanym i ich bliskim dużą nadzieję. To wysoce frustrująca praca. Tutaj trudno się nie wściekać, nie załamywać rąk, nie stać się obojętnym. W pogotowiu bez względu na wszystko trzeba zawsze patrzeć i nie można odrywać wzroku. Od biedy, ludzkiego cierpienia, nieszczęść, samodestrukcji cudzych żyć, śmierci młodych i starych, dorosłych oraz dzieci. Praca w ratownictwie to nie bohaterstwo, ani powołanie. To misja, którą trzeba wykonać o każdej porze dnia i nocy, nie oglądając się za siebie, nie pozwalając sobie na łzy. To niebywale trudne, ale nie niemożliwe. O tym właśnie pisze w sposób ujmujący i plastyczny autor tego mini­mali­styc­zneg­o wytworu. Pogo to satysfakcja i wyczerpanie zarazem. Pogo to też coś czego nie może nam nigdy zabraknąć. A nie każdemu udaje się nie zwariować. Świetnie napisana rzecz. Polecam.

W kolejnym zbiorze opowiadań o przeuroczych otulistópkach poznajemy dalsze ich perypetie związane z historią świata. Tym razem skarpetki pomagają samemu Leonardowi da Vinci’emu w stworzeniu portretu wszystkim doskonale znanej Mony Lizy. Okazuje się, że ten dziwny uśmieszek na jej twarzy to właśnie ich sprawka 😉 Mało tego przyłączają się do piratów na Morzu Połu­dnio­woch­ińsk­im, by wspólnie z nimi pokonać szkarłatnego smoka. Dzięki nim poznajemy także w czym tkwi sekret niejakiej Wielkiej Stopy z Dzikiego Zachodu. Dowiadujemy się jaki związek mają skarpety ze słynną „Opowieścią wigilijną” Dickensa, jak powstały pierwsze ruchome zdjęcia czy też która z bohaterek stała się pierwszą kosmiczną podróżniczką i wyruszyła na podbój księżyca. A na zakończenie w sposób niezwykle obrazowy przedstawiony został konflikt niebiesko-żółtych skarpet z czerwonymi rękawicami. Oczywiście wyłącznie dzięki pomocy biało-czerwonych otulistóp udało się rozpruć natrętnych napastników. I wszystko jak zwykle dobrze się skończyło. • Jak widać skarpety opanowały cały świat i to dzięki nim jego historia toczy się dalej. Bo jakżeby on wyglądał bez ich udziału? No jak? Skarpety po prostu wszędzie muszą zostawić odcisk swojej pięty 😉 I to jest wspaniałe!

Ocean to pikuś – czyli pasjonująca opowieść o niezwykle odważnym człowieku… • Głównym bohaterem tej opowieści jest Aleksander Doba. Starszy pan, który absolutnie niczego się nie boi i mimo swego podeszłego już wieku postanawia przepłynąć Ocean Spokojny udając się z Afryki ku Ameryce. Pełen optymizmu i dobrego humoru Olek wyrusza kajakiem w podróż swego życia ku nowej przygodzie. I choć ocean zwie się spokojnym to podczas tej wyprawy kilkakrotnie pokazuje swe prawdziwe, nieco mniej spokojne oblicze. Bohater ten zmierzył się z wieloma trudnościami. Bo cóż tu zrobić, gdy wokół tyle wody, ale zupełnie nie nadającej się do picia? A odsalarka zawiodła… Jak załatwić swe intymne potrzeby? W jaki sposób się wykąpać? W jaki sposób poradzić sobie z niechcianymi gośćmi na pokładzie? I jak wyjść cało ze spotkania z nieobliczalnymi piratami albo prawdziwymi potworami z morskich głębin? Temu nieustraszonemu podróżnikowi i niepoprawnemu absolutnie marzycielowi udało się pokonać te wszystkie przeszkody, by osiągnąć upragniony cel. I wyłącznie dzięki swojemu niezłomnemu uporowi w wieku 70 lat dokonał wręcz niemożliwego. Przemierzył cały ocean i to jemu aż trzykrotnie cały świat bił brawo. • Podobnie jak autor miałam okazje poznać Olka Dobę osobiście. Rzeczywiście był on radosnym gawędziarzem z niesamowitym temperamentem, o ogromnym harcie ducha, którego trudno będzie zapomnieć. Niesamowity człowiek. Polecam dużym i małym tą interesująca lekturę. Być może dzięki niej uda się i Wam zrealizować jakieś arcy niep­rawd­opod­obne­ plany. Kto wie? Ja nie mam w sobie aż tyle odwagi, ale pewne „absurdalne” marzenie noszę ciągle w sobie 😉

Najnowsza powieść Papużanki to saga rodzinna. Jest książką o poszukiwaniu miłości oraz śmierci, która stanowi jej kres. Główną jej bohaterką jest nieco zdziwaczała i kompletnie egocentryczna babcia Krystyna. Poznajemy ją dzięki wspomnieniom jej dzieci i wnuków, bo szanowna Krystyna na złość absolutnie wszystkim swym bliskim i całemu otaczającemu ją światu postanowiła zwyczajnie umrzeć. Ot tak na starość, prostacko. Pozostawia po sobie pewne sekrety, przemilczane historie i liczne nieporozumienia. Obecnie jej bliscy, a w zasadzie przede wszystkim wnuki sięgają pamięcią wstecz i zaczynają analizować przeżyte wspólnie z babcią Krystyną życie, by móc w końcu znaleźć odpowiedzi na całe mnóstwo nurtujących ich pytań, których Krystynie nie można było zadać albo zadanie ich i oczekiwanie na odpowiedź okazało się bezskuteczne. I tak na podstawie tych "porozrzucanych" nieco przez autorkę wspomnień i rozmów kilku pokoleń ludzi poznajemy historię tej niezwykłej rodziny. Rodziny z całym ogromem trudności, nieznoszącą porażek, próbującą rozwikłać zagadkę związaną z pochodzeniem i losami swych przodków. Bo to, że śmierć do nas od czasu do czasu przychodzi i "wprowadza" pewne zmiany, to jeszcze tak naprawdę żaden koniec. Śmierć może dać początek nowej miłości, po której i tak ponownie wróci, bo wraca nieustannie. • Zośka Papużanka jest dla mnie absolutną mistrzynią słowa pisanego. Jej powieści są przesycone niesamowitymi metaforami. Jej styl pisania, powabny język, liryczny, aczkolwiek absolutnie nietrudny w odbiorze i intrpretacji jest czymś naprawdę wpsaniałym. Czytasz, fascynujesz się i nie możesz się oderwać. A gdy przychodzi ten czas by rozstać się z lekturą ogarnia Cię czarna rozpacz, że to już KONIEC. Może się on jednak okazać ŻADEN, bo powieści Zośki są tymi, do któych warto od czasu do czasu wrócić. No i do tego ta okładka. Wspaniała, pełna magii, intrygująca i urzekająca zarazem. Polecam absolutnie wszystim ten świetny tytuł. Uwielbiam!!!

Gdzieś w Tokio, w piwnicy znajduje się kawiarnia bez okien. Jest to niepowtarzalne miejsce zwane Funiculi Funicula. To tutaj stoi krzesło, za pomocą którego można przenieść się w czasie, a nawet w przyszłość. Warunków do spełnienia jest kilka: po pierwsze, w przeszłości można spotkać się jedynie z osobami, które odwiedziły tą konkretną kawiarnię. Po drugie, w żaden sposób dzięki temu zabiegowi nie da się zmienić teraźniejszości ani odwrócić tego co już się wydarzyło. Odbywając „podróż w czasie” pod żadnym pozorem nie można schodzić z tego konkretnego krzesła. I ostatnia najważniejsza ze wszystkich zasad. Aby wrócić ponownie do teraźniejszości należy dopić kawę, zanim wystygnie • „Zanim wystygnie kawa” to krótka opowieść o kilku bohaterach, których losy się ze sobą łączą w spójną całość. Jedną z nich jest Kohtake, która ma zamiar powrócić do czasów sprzed utraty pamięci przez jej męża Fusagiego. Dzięki temu zmienia swoje nastawieni, co do jego choroby i ma dalej zamiar przy nim trwać jako małżonka, a nie wyłącznie pielęgniarka. Fumiko wraca do przeszłości nieodległej, by skonfrontować się ze swoim ukochanym Gozo. Chce powiedzieć mu to, czego wtedy nie zdołała z siebie wyksztusić, a co może w przyszłości zadecydować o jego powrocie. Z kolei Hirai chce poznać marzenie swojej przed momentem utraconej siostry. Powrót w przeszłość sprawia, że pod wpływem nagłego impulsu podejmuje nieodwracalne w skutkach decyzje i udaje jej się pojednać z wcześniej skonfliktowaną rodziną. Jako jedyna do przyszłości postanawia przenieść się Kei, by poznać swoją jeszcze nienarodzoną córkę Miki i zwyczajnie przeprosić ją za swoją nieobecność. Jaki więc sens ma siadanie na tym kawiarnianym meblu? Krzesło to daje ludziom siłę i pomaga zmierzyć się z własnymi trudnościami, dzięki czemu mogą je przezwyciężyć. Poza tym potrafi odmienić ludzkie serce, nadając tym samym ich istnieniu nowy sens. • Toshikazu Kawaguchi stworzył historię o charakterze filozoficzno – fantastyczno – obyczajowym. Czyta się ją niezwykle lekko, mimo nieco przy­tłac­zają­cych­ sytuacji jej głównych bohaterów. Zawarty w niej realizm magiczny jest urzekający. Całkiem dobra, krótka lektura. W sam raz na oderwanie się choć na chwilę od trudów codzienności. Ma w sobie to coś, dzięki czemu trudno będzie o niej zapomnieć.