Tom trzeci „Córki fałszerza” jest z pewnością najbardziej emocjonującą częścią, ale jednocześnie jeszcze bardziej wulgarną niż dwie wcześniejsze. Judith zdradzona przez swego przyjaciela Dorsta trafia do obozu pracy na sześć lat. Jej trzyletnia córka Hani trafia pod opiekę swego ojca Herberta. Dorst targany wyrzutami sumienia i młody von Reuss, będący wcześniej kochankiem Judith próbują dziewczynę wydostać z Ravensbrück. Okazuje się jednak, że jest ktoś komu znacznie bardziej zależy na uratowaniu Judith. Żydówkę poraz kolejny z opresji ratuje jej własny talent malarski. Teraz jest skazana na fałszowanie dzieł sztuki dla pewnych, wysoko postawionych oficerów SS. Tylko dzięki swej przebiegłości, doskonałej znajomości technik malarskich oraz ogromnemu dyletantyzmowi osób trzecich udaje się jej w końcu wydostać z rąk swoich oprawców. I choć wszystko jak zwykle się dobrze kończy, to biorąc pod uwagę poszczególne wątki kryminalne występujące w powieści można mieć o nie całe mnóstwo pretensji… Zbrodnie, samobójstwa były, a jak motywów tych działań, jak i złoczyńców brak, tak na końcu nie wszystko w ich temacie jest oczywiste. Podsumowując trylogia pod względem pomysłu na fabułę całkiem niezła, językowo raczej słaba, nieco zbyt długa i momentami za bardzo monotonna. Ale może zwyczajnie zbyt wiele oczekiwałam… Drugi raz z twórczością pani Jax się raczej nie spotkam. Tyle w temacie...

Główna bohaterka powieści, Judith tym razem już nie Kellerman, a Ebeling w kolejnej części opowieści o „Córce fałszerza” coraz bardziej wikła się w intrygi związane z fałszowaniem słynnych dzieł sztuki. Wpada przez to w coraz większe kłopoty. Nienawiść do Żydów w III Rzeszy z każdym kolejnym dniem narasta. Rozpoczynają się różnego rodzaju represje. Bohaterami rządzą silne emocje. Ich uczucia mają ogromny wpływ na podejmowane przez nich decyzje. Wiele rzeczy robią pod wpływem chwili, nie biorąc pod uwagę konsekwencji swoich czynów. Z czasem na niejednym z nich się to niezbyt dobrze odbija. Niespełnione miłości popychają niektórych do popełniania zdrad. Oprócz tego kontynuowany jest nadal wątek związany z okultyzmem, podróżami w poszukiwaniu Świętego Gralla oraz grabieżą bezcennych dzieł sztuki. Cała akcja jednak rozwija się w sposób powiedziałabym niezwykle mozolny. Na dodatek niektóre wtręty o charakterze polityczno-obyczajowym przesączone całą masą niesmacznych wulgaryzmów są nie dość, że nudne to na dodatek raczej zupełnie niepotrzebne – zwyczajne fabularne „zapchajdziury”. Seria ta zapowiadała się całkiem nieźle, ale tom drugi nieco zniweczył jej potencjał. Cóż…

Muminki to już klasyka. Nowy zbiór opowiadań o ich przygodach, który powstał na podstawie opowieści Tove Jansson jest doskonałą alternatywą dla mniej więcej czterolatka. Zawiera tyleż samo tekstu, co ilustracji. Dzięki temu mniejszym dzieciom się przy historyjkach tych nieco mniej nudzi. Mały czytelnik wita się z Muminkami zaraz po ich pobudce z zimowego snu. Do Doliny Muminków wówczas trafia Mała Mi i staje się na stałe lokatorką w ich domu. Muminek jak zwykle nie może doczekać się powrotu swego przyjaciela Włóczykija. Wraz z Włóczykijem do muminkowej krainy przybywa wreszcie wiosna i wszystko na nowo budzi się do życia. Bohaterowie są skorzy do przeżywania coraz to bardziej interesujących przygód oraz eksp­erym­enta­lnyc­h wypraw. Nie brakuje tutaj smoków, Hatifnatów, a nawet nieco przerażającej Buki. I choć tekst w sposób znaczny swą formą i stylem odbiega od klasycznej formy skandynawskiej pisarki, to uważam, że i tak w pełni zadowoli dziecko jeśli chodzi o samą przygodę z Muminkami. Grunt, że dziecku się podoba. W końcu to nie literatura stworzona z myślą o rodzicach. Rodzic przecież zawsze znajdzie jakąś dziurę w całym… 😉

„Sieć Alice” – wojna, szpiedzy, tajemnice… • Zasadniczo akcja powieści rozgrywa się w roku 1947. Czytelnik poznaje wówczas niejaką Charlie, która wraz z matką przybywa do Europy by „pozbyć się” swej przypadkowej ciąży. W rzeczywistości bardziej zależy rodzicom dziewczyny na uniknięciu jej problemu, niż jej samej. Zrobią wszystko, żeby w ich rodzinie nie doszło do obyczajowego skandalu. Charlie natomiast żyje zupełnie innymi sprawami. Pragnie odnaleźć swą ukochaną kuzynkę Rose, po której ślad wszelki zaginął w czasie wojny. W ten sposób Charlie trafia w Wielkiej Brytani na Eve. Eve jest byłym szpiegiem. Początkowo bardzo niechętnie podchodzi do pomysłu dziewczyny dotyczącego poszukiwań, ale z chwili na chwilę zmienia zdanie. Wspólnie wyruszają na poszukiwanie jakichś informacji o zaginionej, przecierając dawne szpiegowskie szlaki Eve. Przy okazji starsza kobieta zaczyna się otwierać przed swoimi wspó­łtow­arzy­szam­i wyprawy. Dzięki temu poznajemy jej całą szpiegowską historię związaną z tajemniczą siecią Alice, w którą pośrednio jest także uwikłana Rose. • Powieść Kate Quinn jest całkiem niezłą prozą. Napisana plastycznym językiem, z dość żwawo prowadzoną akcją. Motyw z kobiecą szajką szpiegowską całkiem intrygujący. Nieco infantylna przy tym wydaje się część obyczajowa, związana z historią Charlie. Cóż, w tej kwestii mogłoby być nieco lepiej. Ogólnie rzecz do przetrawienia.

„Córka fałszerza” to powieść obyczajowa osadzona w momencie historycznym związanym ze schyłkiem Republiki Weimarskiej i formowaniem się III Rzeszy. • W części pierwszej opowieści pani Jax, poznajemy niejakiego Kellermana - malarza, którego fascynuje twórczość Rembrandta. Kellerman wykorzystując swój talent artystyczny stara się pomóc swym bliskim w trudnej sytuacji finansowej. Jego żona właśnie umiera na raka, a możliwości zarobienia jakichkolwiek pieniędzy tak naprawdę nie ma zbyt wiele. Kellerman wyprzedaje zupełnie wszystko, by wraz z dziećmi nie głodować. Dziewczyna o imieniu Judith jest jego jedyną córką, oczkiem w głowie. Ojciec już od najmłodszych lata starał się w niej zaszczepić miłość do sztuki. Z czasem okazuje się, że dziewczynka ma ogromny talent. Kellerman w pewnym momencie zabiera Judith na wystawę dotąd nieoglądanych przez nikogo dzieł van Gogha. Zdania na temat autentyczności zapr­ezen­towa­nych­ w galerii obrazów tego artysty są wśród gości bardzo mocno podzielone, co nie uchodzi uwadze dziewczyny. Ojciec Judith postanawia przekazać córce tajemną wiedzę na temat fałszowania dzieł sztuki. Choć Judith na początku się wzbrania przed poznaniem tego rodzaju „twórczości”, w końcu daje się przekonać do nauki. Kellerman nie namawia jej przecież do czynienia fałszerstw. Uważa, że nadchodzą naprawdę ciężkie czasy i w ostateczności nawet taka umiejętność jak fałszowanie będzie mogła jej się niejednokrotnie w życiu przydać. Jakiś czas po odwiedzeniu przez nich galerii wypływa na jaw sprawa związana z podrobionymi malowidłami van Gogha. Akcja nabiera tempa. Śledczym trudno jest wytropić winnego tej afery. Czyżby maczał w tym palce Kellerman? Judith żywi ogromną nadzieję, że nie. Punkt widzenia dziewczyny na tę sprawę nieco ulega jednak zmianie w chwili, gdy jej ojciec zostaje zamordowany w niewyjaśnionych okolicznościach. Od tej pory młoda żydówka nie może być już niczego pewna. Powoli poznaje sekrety swego ojca i za wszelką cenę stara się znaleźć jego oprawcę. • W powieści prócz wątku związanego z główną bohaterką Judith występuje również cały szereg innych postaci, których losy oscylują wokół powstawania III Rzeszy. Obok prowadzonego śledztwa dotyczącego fałszerstw dzieł sztuki mamy tu także wiele rozmaitych intryg, okultyzm, zakazane miłości, romanse, zdrady, a nawet zbrodnie. Historia ta wciąga czytelnika w wir wydarzeń. Jest intrygująca ze względu na swą wielowątkowość, różnorodność bohaterów i fabularny moment historyczny. Napisana z dość dużym rozmachem z pewnością ucieszy niejednego czytacza. Jak na polski rynek wydawniczy uważam ją za całkiem niezłą pozycję obyczajowo-historyczną.