Kapibary wiodą ostatnio prym. Można śmiało powiedzieć, że są zwierzętami roku. Szaleją za nimi rzesze dzieci. Stały się też bohaterkami wielu publikacji literackich. Okazuje się, że bardzo wiele osób jest w stanie je pomylić z bobrem, myszą, psem i nie tylko. Dzięki tej krótkiej książce mamy okazję poznać pewną małą kapibarę, która snuje opowieść o sobie samej. O tym jak wygląda, co zajada, w jaki sposób się relaksuje, z kim zawiera przyjaźnie. Słowem życie kapibary w mikro pigułeczce. Myślę, że po tej lekturze już nikt nie zdoła pomylić kapibary z absolutnie żadnym innym zwierzęciem, czy też przedmiotem. 😉

Oooo… Kurzol z Antkiem w części „Kto ukradł pamięć” podejmują bardzo ważny temat. A mowa w nim o uzależnieniu od urządzeń ekranowych, przede wszystkim telefonów. Okazuje się, że w związku z tym dzieją się w naszym mózgu rzeczy niepojęte i mrożące krew w żyłach… • Historię tą zainicjowała siostra Antka, która nie odrywa oczu od swojego smartfonu. Po pierwsze dopiero odkryła istnienie Kurzola, co nie działa na jego korzyść. Po drugie Antek ją sprowokował, bo dorwał się do jej telefonu. Żeby udowodnić Agacie, że jej zażyłość z komórką do niczego dobrego jej nie zaprowadzi chłopaki zabierają ją w meandry jej osobistej jednostki centralnej – mózgu. A tu dzieją się rzeczy przerażające. Impulsy, synapsy, glutaminiany, neurony dosłownie nie wiedzą, co mają robić w pierwszej kolejności. Organizm dziewczyny jest zwyczajnie przebodźcowany!!! Co teraz? Jak zdoła zapamiętać ważne informacje? Jeśli chcecie wiedzieć, co zrobić, by okiełznać nadmiar dopaminy w organizmie zajrzyjcie do Antka i Kurzola. Dobra zabawa gwarantowana.

Kurzol, przyjaciel chłopca o imieniu Antek, odczuwa ogromny strach! To przez mamę chłopca, która postanowiła znienacka „ogarnąć” bałagan w pokoju syna. A jak wiadomo przed kurzożernym odkurzaczem nie ma dokąd uciec… Zestresowany Antek wraz z przelęknionym Kurzolkiem postanawiają wybrać się w głąb organizmu, by sprawdzić jakie sceny się w nim rozgrywają podczas wprowadzenia go w stan, tak wysokiego napięcia nerwowego. Okazuje się, że sytuacja we wnętrzu mózgu nie wygląda zbyt wesoło. Kapitanka Alina Adrenalina i generał Korti rządzą w nim na całego. Jak można ich powstrzymać? Czy da się jakoś zapobiegać, tak gwałtownym przypływom adrenaliny? Sprawdźcie do jakich rozwiązań dojdzie Antek z Kurzolem. Dobra naukowa zabawa gwarantowana i zero stresu 😉 Polecam gorąco!!!

„Tatuś” to kontynuacja wcześniejszej „Hałastry”. Autorka dalej snuje opowieść o swojej rodzinie i jej powojennych losach. Tym razem przedstawia historię przede wszystkim z własnej perspektywy. Tylko w niewielkich fragmentach jest ona opowieścią zasłyszaną od rodzeństwa swojej matki, własnych braci i sióstr, a także macochy. Kluczową role odgrywa w niej osoba Josef’a, ojca Moniki. Jego imię identyczne, jak imię męża Marii z „Hałastry”, a dziadka pisarki jest zupełnie czystym przypadkiem. Albo też pewną uszczypliwością losu. Autorka w swych retrospekcjach wraca do czasów z dzieciństwa oraz młodości. Opowiada o wzajemnych relacjach Josefa i jego dzieci. Był to człowiek o całkowicie wielu obliczach. Dla rodziny wrażliwy, opiekuńczy, rzadko, ale zdarzało się, że czasami nieprzystępny. Najciekawszą rzecz stanowiło jednak jego niesamowite umiłowanie do książek, na których posiadanie na własność nie mógł sobie nigdy pozwolić w ilościach, jakich by pragnął. Od tego momentu dla czytelnika staje się zupełnie zrozumiała miłość autorki „Hałastry” do literatury i słowa pisanego, którym operuje z tak dużą subtelnością i gracją. To przede wszystkim jest zasługą jej tytułowego „Tatusia”. • „Tatuś” to przejmująca historia o barwnej rodzinie, która bardzo wiele przeszła. Od skrajnej biedy z ciężkimi życiowymi doświadczeniami, do pewnej stabilizacji, ale z mnóstwem wyrzeczeń po drodze i ciągłym poszukiwaniem spokojnego miejsca na ziemi. To opowieść o radości mimo wszystko i na przekór losowi, przepięknie wyrażona w prozie. Polecam wszystkim gorąco.

To już dziesięć lat ze skarpetami!!! W jubileuszowym wydaniu opowiadania zielony Pinkerton obchodzi swoje urodziny. Jest to doskonała okazja, by spotkać się z przyjaciółmi. I tak w schowku na pranie trwa super impreza, na której pojawiają się niemalże wszystkiego bohaterskie skarpety z pierwszej części ich przygód. Są girlandy, jest świetna muzyka, a nawet wyśmienity tort. Ale żeby dodać tej historii nieco więcej pikanterii to na przyjęcie wpada również pewien nieoczekiwany gość. Jest nim Skarpetkoludek, który wywołuje nie lada zamieszanie. Oświadcza wszystkim zebranym, że z serii o przygodach otulistópek właśnie zostaje wymazana jedna z jej bohaterek. To staaaaszne!!! Należy uratować tą biedulkę, która została uwięziona gdzieś hen, hen daleko na niejakiej planecie o nazwie Nicość. Pinkerton postanawia wkroczyć do akcji i wraz z przyjaciółmi rusza na pomoc. Okazuje się, że wśród nich pojawiła się skarpeta-złoczyńca żądna wielkiej sławy!!! To ona wysłała jedną z nich w nieistnienie. Przed naszymi bohaterami międ­zypl­anet­arna­ ekspedycja!!! Czy wszystko pójdzie zgodnie z planem? Hmmm… Sprawdźcie koniecznie!!!