„Lekcje chemii” to powieść o bardzo charyzmatycznej, niebanalnej i nieugiętej kobiecie czynu. Elizabeth Zott to główna jej bohaterka, która w świecie rządzonym przez mężczyzn chce zostać chemiczką. Jest to jednak niełatwe. Są lata pięćdziesiąte i zdaje się, że ona jest tą jedyną, która ma zamiar walczyć o równ­oupr­awni­enie­ płci. Pracować w Instytucie Badawczym Hastings niemalże wśród samych mężczyzn nie jest lekko. Zott uchodzi tam za zło konieczne. Na domiar złego pewnego dnia wchodzi w drogę geniuszowi Calvinowi Evans’owi. W wyniku skrzyżowania się ich dróg rodzi się między nimi coś więcej, niż ogromne zainteresowanie naukami chemicznymi i pracami badawczymi nad strukturami DNA. Jednak nic, co piękne nie trwa wieczne. Złośliwy los pisze obojgu bardzo brutalny scenariusz. W życiu Elizabeth dochodzi do gwałtownych zmian. Nadal kocha, ale w inny sposób. Nadal interesuje się chemią, ale nieco odmiennego rodzaju. Jest eksp­erym­enta­tork­ą, ale w zupełnie obcej sobie branży, niż chemiczna. Mimo wszystko walczy, niczym lwica o większe prawa dla kobiet i dokonuje rewolucyjnych wręcz zmian w ich statusach quo. Staje się gwiazdą, propagatorką i rewolucjonistką, która przez cały czas pragnie wyłącznie jednego. Zostać szanowanym naukowcem. • „Lekcje chemii” są jak powiew świeżości w prozie. Owszem są „czytadłem”, ale zupełnie innego rodzaju. Są bardzo wyraziste, z dużą dozą dobrego humoru oraz charakternymi bohaterami. Tu nie ma nudnych scen, ani przerysowanych postaci. To bardzo dobra lektura na ten letni czas. Polecam.

W kolejnej dete­ktyw­isty­czne­j historii o Klarze wprost na głowę jej wujka Bartka spada sterta śmieci. A wyrzuca je z hotelowego balkonu ktoś przebrany za krzak. I to w Dzień Ziemi!!! Coś strasznego. Klara przystępuje do akcji i wraz z komisarz Fiołek próbują zidentyfikować złoczyńcę. Sprawa nie jest prosta. Podejrzanych jest bardzo wielu. Na dodatek z każdą minutą pojawiają się nowe dowody w sprawie, a pobliska okolica zaczyna tonąć w śmieciach. Oj nieładnie… Kto próbuje wzbogacić się, na tym cuchnącym interesie? Sprawa choć trudna nie jest jednak nie do rozwiązania. Sięgnijcie po lekturę koniecznie i przekonajcie się sami kim jest tytułowy „Fałszywy ekolog”.

Czy w pochmurne, deszczowe dni zawsze musi być nudno? Mama Flory i Kacpra udowadnia całej swojej rodzinie, że jednak niekoniecznie. A ich wspólna domowa przygoda rozpoczyna się od z pozoru banalnej prośby mamy o ułożenie w pary dopiero co wysuszonych skarpetek. Tak naprawdę skarpetki to tylko pretekst, pod którym kryje się zaproszenie do wzięcia udziału w fascynującej wyprawie. Chcąc, nie chcąc dzieciaki wraz z tatą bez najmniejszego namysłu zaintrygowani znalezioną w praniu tajemniczą mapą wyruszają na poszukiwanie ukrytego skarbu. Pomagają przy tym, w dość zawadiacki i nieoczywisty sposób, mamie w robieniu codziennych porządków. Mały czytelnik również musi przyłączyć się do tej zabawy, bo i dla niego autorka przygotowała konkretne wyzwania… • „Flora szuka skarbów” to świetne, interaktywne opowiadanie idealne dla całej rodziny. Pełne dobrego humoru, napisane z pomysłem, niebanalne, ani nudne. Książka ta buduje dobre relacje z małym czytelnikiem i z pewnością zachęci każde dziecko do dalszego obcowania z literaturą. Z całego serca polecam. Świetny tytuł.

Lisek i Prosiaczek spędzają czas u Krowy. Wspólnie przeglądają gazety z makulatury. Są wprost nimi zafascynowani. W pewnym momencie stwierdzają, że fajnie byłoby, gdyby powstała gazeta zawierająca nowiny z ich lasu. Bo takie czytanie o innych to jednak mniejsza frajda. Postanawiają założyć własną redakcję. I zaczyna się ich proces twórczy… Okazuje się jednak, że bycie reporterem to nie taka łatwa sztuka. Szukanie sensacji to okropnie trudna rzecz. Czyżby w lesie się zupełnie nic interesującego nie działo? Niemożliwe… Przecież muszą zdobyć jakieś cenne informacje. A jak muszą, to i zdobędą, rzecz oczywista. Bo dla Liska i Prosiaczka z niezakręconym ogonkiem nie ma rzeczy niemożliwych. Jesteście ciekawi czy ci dwaj niesamowici redaktorzy wydali choćby jeden numer swego czasopisma? Zerknijcie do lektury, dobra zabawa gwarantowana!!!

W życiu Królika i Misi pojawia się ktoś zupełnie nowy. Ktoś, kto wytwarza baaardzo duuużo hałasu. Nowy leśny lokator jest tak uciążliwy, że zrzędliwy z natury Królik swym narzekaniem nie daje spokoju swej niedźwiedziej przyjaciółce. Dzięciołowi z kolei bardzo zależy na wydrążeniu sobie w drzewie dziupli. I nie ma na to innego sposobu, jak intensywne stukanie dziobem w korę drzewa. Królik chce się więc za wszelką cenę pozbyć intruza. Misia natomiast stara się przedstawić Królikowi tą sytuację z nieco innej perspektywy i zaprasza go na sam wierzchołek drzewa, tuż obok dzięcioła. W ten sposób niedźwiedzica skutecznie walczy z nieco egoistycznym podejściem Królika. Uświadamia przyjacielowi, że świat jest na tyle ogromny, że ten problem, który w chwili obecnej wydaje mu się olbrzymi w rzeczywistości jest jednak jednym z miliona małych problemików. Bo punkt widzenie zależy od punktu siedzenia. Dobrze, że Misia sprowadza przyjaciela na ziemię, dosłownie i w przenośni. Dzięki temu i dzięcioł w końcu odzyskuje spokój. Polecam tą pouczającą, a zarazem bardzo zabawną lekturę.