Ta niewielka, kartonowa książeczka jest bardzo prosta w swym wyrazie. Zaglądając do niej raczej nie oczekujcie zbyt wiele... Są w niej barwne ilustracje, kilka krótkich zdań na temat ukrytych w niej zwierzątek i to wszystko w tym temacie. Dlaczego mi się spodobała? Bo to książeczka w sam raz na dobry początek dla super ciekawskiego dziecka. Maluch kuka sobie pod tekturowe skrzydełka i buzia sama mu się śmieje na widok swojego odkrycia. Super sprawa. Grunt żeby dziecka na starcie nie zanudzić na śmierć jakimiś super bajkami z mnóstwem trudnych słów, których przecież nie rozumie. Ta książeczka jest idealna na pierwsze "dzień dobry" z formą papierową, a w zasadzie tekturową. Nie będę jej wielce zachwalać, bo książek tego samego rodzaju są tysiące... Chcę jednak nadmienić, że czasami zwyczajnie dla dzieci na początek chcemy zbyt wiele... Wyszukujemy super inteligentnych i edukacyjnych pozycji, często na starcie je zniechęcając do słuchania i późniejszego samodzielnego czytania. Pamiętajmy, że na nieco bardziej wyszukaną literaturę przyjdzie jeszcze odpowiedni czas.

Dziecku naprawdę niewiele do szczęścia potrzeba. Mam tutaj na myśli malucha, który nie osiągnął jeszcze roku, ale mimo to już teraz chce zacząć obcować z książką, wcale nie mając na celu jej zniszczenia. Wręcz przeciwnie. Jest ciekawski, aktywny i nie lubi się nudzić. "Kto się kryje w ocenie" to mała, kartonowa rzecz, która z łatwością zaspokoi pierwsze potrzeby literackie każdego dziecka. Jest krótka, konkretna i w pewnym sensie zachęca do aktywnej zabawy. Maluch dosłownie odkrywa dzięki niej mały podwodny świat i jest przeszcześliwy z tego powodu. Przecież nie potrafi jeszcze czytać, to czego chcieć więcej? Grunt, że w tym momencie książka dla niego równa się całkiem dobra zabawa. To chyba nieźle na początek... Polecam zatem bo sama lubię książeczki z okienkami.

Spośród wszystkich trzech książeczek z serii "Kto się kryje..." ta jest zdecydowanie najmniej udana. Choć pewnie maluchowi na początek nie zrobi to wielkiej różnicy kogo autor zechciał mu przedstawić z lasu w pierwszej kolejności. Cóż zwierzątka mogłyby nieco bardziej kojarzyć się z lasem, bo czy mrówka, bądź dżdżownica są aż tak ważne? Każdy maluch na hasło LAS odpowiedziałby pewnie: lis, sarenka, a może nawet borsuk? Może nie o "repertuar" tu chodzi przede wszystkim. Mimo to książeczka podoba się maluchowi, bo przecież nie zmienia to faktu, że nadal może pobawić się dzięki niej w małego odkrywcę... Zatem polecam. Rzecz to krótka i konkretna.

Wykorzystanie różnych imion męskich w tworzeniu historyjek dla dzieci to pomysł rzekłabym wręcz doskonały. Maluchy uwielbiają gdy ich bohater nazywa się tak jak oni sami. Nie ma chyba dziecka, które w początkowych fazach zainteresowania literaturą nie szuka historii z bohaterem o takim samym imieniu jak swoje własne. Często jest to też bardzo dobry patent dla rodzica, żeby w łatwy i przyjemny sposób zeszczpić w swoim dziecku chęć sięgania po książki. Seria Mały Chłopiec nadaje się do tego doskonale. Brzdąc interesuje się kolorowymi ilustracjami, zapoznaje się z opowieścią, a na końcu ma okazję rozwiązać nawet zagadki. Może to mało ambitne książeczki, ale dla naprawdę małych dzieci na dobry początek w zupełności wystarczą. Polecam.

"Szkoła jazdy Szymka" to kolejna książeczka z serii Mały Chłopiec. Tu dostrzegam pewną niekonsekwencję. Czasami tekst w jej publikacjach jest wierszowany, a czasami prozatorski. W przypadku historii o Szymku i jego kursantce Marysi mamy do czynienia nawet z dialogiami. Mimo to jednak zainteresowanie dziecka jest takie samo jak w przypadku historii opowiedzianej wierszem. Ogólny schemat pozostaje nadal taki sam. Na początek historyjka, następnie kilka zagadek, a na zakończenie możliwość "wcielenia się" w rolę głównego bohatera. Może mało kreatywne, lecz dziecko zachwyca, więc czego więcej oczekiwać? Polecam.