Z zainteresowaniem podczas lektury obserwowałam... Swoją dwutorowo idącą reakcję na to dzieło. Z jednej strony z przyjemnością ślizgałam się wzrokiem po tekście, łowiąc kolejne owoce niezwyklej wyobraźni pisarza. Wykreował on tak fantazyjny, odmienny od wszystkich dotychczas napotkanych w literaturze świat, że chłonęłam każdą nazwę i opis z równą pasją, co wizję świata (nie fabuły) znanego filmu Avatar. Z drugiej strony akcja, która przecież ewidentnie w książce jakaś jest, w oparach tego świata robi się tak dziwnie rozmyta i nieistotna, że zupełnie mnie nie porwała. • Czułam się więc trochę tak, jakbym weszła do szklarni z najbardziej niezwykłymi roślinnymi formami, z całym bogactwem faktur, konsystencji i zapachów. Gdzie każdy bodziec z osobna zachwyca, ale jako całość odurzająco usypia w nużącej atmosferze zbyt gorącego i wilgotnego klimatu. Po 60 stronach poczułam, że mam dość i z Cieplarni wychodzę. • Doszłam do takiego etapu w życiu, że nie czytam książki dalej, jeśli absolutnie nic mnie do niej nie przyciąga po przeczytaniu właśnie tych parudziesięciu stron. Częstą przypadłością nawet dobrych autorów jest niezbyt udany wstęp, później jednak ich utwory rozwijają się w dzieła na miarę kamieni milowych ludzkiego żywota. Gdy jednak po jakimś czasie wciąż coś mnie zbyt mocno drażni albo nudzi, odpuszczam. Zbyt wiele potencjalnie ważniejszych lektrur czeka mnie w życiu. Codziennie wydłużam listy tytułów tego, co chcę w życiu przeczytać - i zastanawiam się, kiedy to zrobię. Pozwalam sobie więc na odpuszczenie książki z mojej perspektywy nieistotnej. • Z tą mam problem. Nie jest dla mnie nieistotna. Nakarmiła moją wyobraźnię o parę akcentów, których jeszcze nikt przed autorem mi nie sprezentował. Nie jest też jednak na tyle ważna, bym chciała poznać choćby zakończenie, jeśli już nawet nie całą opowieść. To samo w sobie tak intrygujące, że pewnie jeszcze długo będę wracała do rozmyślań o niej, gdy będzie tymczasem już dawno na bibliotecznej półce. Albo w rękach - lub głowie - innego odbiorcy.

Chwytająca za serce i na wskroś przenikająca odbiorcę opowieść o tworzeniu się więzi i uczuć pomiędzy rodzicami a dzieckiem. Pokazuje nie tylko piękno i niezwykłą wartość tej najważniejszej w życiu każdego człowieka relacji, ale też trudy jej towarzyszące. • Jest to o tyle niezwykła pozycja, że temat dotyczy adopcji. Proces ten jest przedstawiony w sposób zrozumiały dla dziecka. Tytułowa postać Jeża, a właściwie małego chłopca Piotrusia, to najbardziej wzruszające przedstawienie człowieka skrzywdzonego brakiem relacji, jakie dotychczas spotkałam w literaturze. W dodatku człowiek ten to malutkie, niewinne niczemu dziecko. Metaforyczne zobrazowanie go jako chłopca powoli gubiącego swoje kolce jest tak wymowne, że bardziej się nie da. Ciężko tak naprawdę ubrać w słowa to, co czuje się i myśli, obcując z tą książką. • "Jeż" w pełni zasługuje na otrzymane tytuły i zaszczytne miejsca na różnych listach czytelniczych, ale przede wszystkim na poznanie i docenienie przez każdego czytelnika, niezależnie od jego osobistej historii.

Wyczerpujący temat podręcznik doświadczeń naukowych. Wszystko czytelnie, rzetelnie opisane. Fenomenalne źródło inspiracji i kompletnych, w pełni zrozumiałych instrukcji co do przeprowadzania najróżniejszych eksperymentów z szerokiego zakresu nauk biologicznych. • Pomoc dydaktyczna dla większych dzieciaków, młodzieży i dorosłych. Pozycja traktuje o zagadnieniach w sposób absolutnie profesjonalny.

To jedna z najlepszych przygodowych książek dla najmłodszych o przyrodniczej treści, jakie czytałam. Jest to cudownie przedstawiona opowieść o skonstruowanym przez starszego brata małej Hanusi szyszkowym cudaczku. Zostawiony przez rodzeństwo na pniaku wyrębu leśnego Szyszkowy Dziadek postanawia dla swojej małej właścicielki dowiedzieć się wszystkiego, o co pytała zamyślonego brata. Wędrując po okolicy na swoich patyczkowych nóżkach, nie tylko znajduje odpowiedzi na jej pytania, ale dowiaduje się mnóstwa innych ciekawych rzeczy, przeżywając po drodze najróżniejsze spotkania i przygody. • Moje 4-letnie dziecko miało niezwykłą frajdę z czytania. Już po pierwszym rozdziale Młody Czytelnik stwierdził, że to go bardzo ciekawi i że mam mu całość przeczytać w ciągu jednego dnia (książka liczy sobie ok 80 stron, w tym nieliczne, czarno-białe ilustracje). Tak przeszliśmy przez kolejne rozdziały, z których płynęło tyle życiowej mądrości i równocześnie wiedzy o świecie przyrody, że dla nas obydwojga była to cudowna wędrówka. • Polecam każdemu rodzicowi szukającemu dla swoich pociech pasjonującej i wartościowej lektury.

Pozycja obitująca w podstawowe i specjalistyczne informacje o migrujących gatunkach zwierząt. Narracja jest płynna, ale bogactwo wiedzy przyjmowanej w nadmiarze wyczerpuje. Czytana "ciurkiem" nie znurzy jedynie wytrwałych pasjonatów przyrody - choć ci mogą dla odmiany sporą część faktów już znać. • Dla mnie ta książka była pewnego rodzaju encyklopedyczną opowieścią pozwalającą usystematyzować nabytą na przestrzeni życia z różnych źródeł wiedzę. Na sporą część informacji natknąć się można w przyrodniczych filmach dokumentalnych, a audiowizualna forma podania bardziej zapada w pamięć niż nieilustrowana literatura (jedynymi grafikami w tej pozycji są mapy z zaznaczonymi szlakami migracji w odniesieniu do poszczególnych opisywanych gatunków). Przyznam też, że większe wrażenie zrobiła na mnie popu­larn­onau­kowa­ książka "Migracje" Mike'a Unwina, z fenomenalnymi akwarelowymi, cało­stro­nico­wymi­ ilustracjami Jenni Desmond; choć jest to literatura dziecięca, mnie, dorosłą, forma tamtej książki tak zafascynowała, że zapamiętałam z niej naprawdę spory zbiór faktów prezentowanych i w tej pozycji. • Dla kogoś pierwszy raz sięgający świadomie po temat wędrówek zwierzęcych lektura może być pasjonującą przygodą. U mnie to kolejne zetknięcie z tą materią, utrwalające dotychczasową wiedzę, choć oczywiście posiadłam też wiele cennych, dla mnie nowych informacji. Jest to bardzo aktualna pozycja, przytaczane badania naukowe (książka pod tym wględem jest bardzo rzetelnym źródłem) pochodzą często z ostatnich lat. • W książce pojawiają się drobne błędy korektorskie (słowa "linijka niżej" zamiast pasującego w tym miejscu "od" to ewidentnie jakaś edytorska wpadka). W jednej z podanych polskich nazw gatunkowych dopatrzyłam się błędu, który swoją drogą wywołał mój szczery uśmiech - może to przypadek, a może korektor też myślał, że nazwa pewnego gatunku motyla brzmi "furczak" a nie fruczak gołąbek Macroglossum stellatarum , jak i ja niegdyś :)