Zawiera informacje, galerię zdjęć, blog oraz wejście do zbiorów.
![[awatar]](/static/gen/avatars/kkarwacka/m0.png?5 "kkarwacka"){kind=avatar}
Czytając Synowi książki zawsze jestem tuż przy nim. To nasze wspólne chwile. Czytanie nie jest wyłącznie sposobem na zabicie czasu czy poznanie świata; przede wszystkim to poznawanie własnego Dziecka jest dla mnie absolutnie kluczowe. Kątem oka podpatruję jego reakcje. Doświadczam niemal na sobie na sobie zmian w jego dziecięcym ciele: czuję napinanie wewnętrznych strun i symfonię emocji grających mu w duszy. Ten Mały Człowiek to najwspanialsze dzieło stworzenia - a ja mam zaszczyt móc go z uwagą i fascynacją odczytywać.
Czytam też samej sobie. Dla rozrywki, poznania lub ubogacenia duchowego. Potrafię docenić każdy typ książki, jeśli dzieło jest dobre, zapada w pamięć i zostawia we mnie choćby swoisty wodny znak. Sięgam też po te, które pozornie kaleczą czytelnika. To nieoceniona kuracja dla niegdyś zmartwiałej duszy. Parę wybitnych książek przewartościowało mój system wartości i sprawiło, że zmieniłam sposób postrzegania świata. Lektury otwierają mnie na świat. Dzięki nim jestem, kim jestem i gdzie jestem. Świat znów potrafi mnie zdumiewać.
Jednak wciąż to kiążka, która otwiera przede mną moje Dziecko i mnie samą, która scala nasze myśli i jednoczy we współodczuwaniu, pozostaje dla mnie czymś najcenniejszym, co mogę nam ofiarować w prostocie życia; wspólna lektura to najbardziej wartościowy prezent.
-
Bardzo drobiazgowo i dobrze zrealizowana powieść sci-fi. Gatunek i temat niestety nie za bardzo dla mnie, ciężko więc mi zachować obiektywizm przy ocenie.
-
Nie przebrnęłam przez początek, drażniła mnie przyjęta formuła wprowadzania w "klimat" przez autorkę. Ze względu na tematykę postaram się jeszcze kiedyś dać szansę tej książce.
-
-
Po przeczytaniu 60 stron tej książki dochodzę do wniosku, że muszę odpocząć od kryminałów. Niby nie czytam ich wiele, czasem jakiś wciągnie bardziej - ale po takiej lekturze wydaje mi się, że to zupełnie nie mój gatunek. Nic, zupełnie nic mnie nie zainteresowało: ani dwie śmierci podane na start (z czego jedno zabójstwo) ani powoli kreślone postaci dwójki głównych bohaterów, ani okoliczności, tematyka czy lokalizacja. Jedyne, co wynoszę z przerwanej lektury to poczucie, że nie jest to książka najniższych lotów, ale też że niepotrzebnie się nad nią pochyliłam.
-
Pogodna książka wzbudzająca uśmiechy na twarzach dorosłego czytelnika i małego słuchacza. Co prawda główna bohaterka ma parę szalonych pomysłów (jak przycinanie śpiącemu tacie grzywki lub odcinanie guzików od ubrań w celach kolekcjonerskich), ale tego typu sytuacje nie są bazą wyjściową dla całej książki, autorce udało się zachować równowagę pomiędzy nijakością a ekstremum. • Przykre rozczarowanie czekało mnie na koniec lektury, gdy w ostatnim rozdziale dochodzi do podarowania dziewczynce w dniu jej urodzin wymarzonego, żywego jamnika, zapakowanego w kartonowe pudełko przewiązane kokardką... Bardzo to smutne, że dla niektórych, ba! nawet autorów książek dla dzieci, nie jest to nic karygodnego. Cieszy mnie natomiast reakcja mojego 4-letniego synka, który nie dopuścił do myśli, że psiak był żywy, do końca sam się przekonując, że to siusiająca zabawka. Jeśli ktoś ma więc przerobiony odpowiednio z dzieckiem ten temat (albo nie widzi w takich "prezentach" nic niewłaściwego) to polecam zapoznać się z tą pozycją.
![[awatar]](/static/gen/avatars/kkarwacka/m2.png?5 "kkarwacka"){kind=avatar}
![[awatar]](/static/gen/avatars/grp^las_w_nas/m2.png?2 "las w nas"){kind=avatar}
![[awatar]](/static/gen/avatars/grp^montessori/m2.png?1 "Wartościowe książki dla dzieci głównie w duchu nurtu pedagogiki Montessori"){kind=avatar}
