Ta wyszukiwanka jest polem do wyśmienitej zabawy i podjęcia luźnych dydaktycznych rozważań z dzieckiem.

Srogie rozczarowanie. • Miałam szczęście zapoznać się jakiś czas temu z książką Y.N. Harariego przeznaczoną dla dziecięcego odbiorcy. Piejąc z autentycznego zachwytu, doceniając jej familijny styl i świetnie dobraną treść, czym prędzej sporządziłam listę kolejnych dzieł autora, z którymi muszę się zapoznać. Tym razem dla odbiorcy dorosłego. • Jakie było moje zdziwienie, gdy czytając niniejszą książkę balansowałam na krawędzi uczucia deja vu... Przecież to już czytałam. To też. I to... Niestety, nie była to dosłowna powtórka z rozrywki. Bowiem to, co w książce dla dzieci udało się autorowi streścić w ciekawy opis (nie odbierając sensu), tu niemiłosiernie rozwlekał. Czytając lekturę miałam wrażenie, że autor testował kilka wariantów opisu jednego twierdzenia a następnie zapomniał, że wystarczy wybrać jeden. Albo że tak lubi swoje słowne układanki, że żal mu było rezygnować z choćby jednego zdania, mimo że było ono np. siódmą z kolei wariacją wyrażającą tę samą myśl. Tak oto z ok 200 stron dobrej lektury przeznaczonej dla czytelnika młodszego, zrobił się ponad pięc­iuse­tstr­onic­owy kolos nie do przełknięcia. Bo jednak 200 stron książki dziecięcej popu­larn­onau­kowe­j traktować można z większym dystansem niż 500 stron krojonych dla mas, przy tym niemal bez odniesień do materiałów źródłowych... Więcej tu też osobistych myśli autora i wplecionych jego własnych przekonań, bez wyraźnego zaznaczenia, że to akurat jego opinie czy tezy, nie świata nauki. Laik się w tym wszystkim nie ma szans połapać. • Dla mnie, w świetle powyższego, lektura okazała się bezwartościowa.

Rewelacyjna, pouczająca wyszukiwanka pełna zdrowego humoru. Polecam całą serię.

Książeczka nieszczególna. To prosty, dość rytmiczny i melodyjny wierszyk do czytania dzieciom na głos - nie dawajcie im czytać samodzielnie, bo od popełnionych błędów inte­rpun­kcyj­nych­ głowa puchnie :) Postać chłopca całkiem nieźle zilustrowana, parę innych też (nie jest to ilustracja najwyższych lotów) - natomiast przy ślimaku ciężko nie zacisnąć mocno powiek.

Po obiecującym wstępie autorka zaliczyła mocny jakościowy zjazd. • Książka okazuje się być co najwyżej lekturą startową dla osób, które dotychczas nie podjęły próby samodzielnego przemyślenia wpływu konsumpcyjnego trybu życia i związanych z tym konsekwencji dla siebie i świata na wielu płaszczyznach. Osoby będące świadomymi konsumentami z lektury nie wyniosą prawie nic. Poradnikowa forma pełna jest niezbyt uniwersalnych list i powtórzeń treści. • Przede wszystkim nie jest to książka dla ludzi szukających prawdziwej alternatywy dla współczesnego konsumpcjonizmu i szukających inspirujących wzorców minimalizmu życiowego. Autorka bowiem dziwnie go pojmuje: czy ta swoista filozofia życia naprawdę powinna być usiana przepisami na domowe zamienniki XYZ produktów kosmetycznych i higienicznych, "bez których nie da się obejść"? (domowy róż do policzków? powiększanie ust pokrzywą? naprawdę?!?). • Cała książka to jedno wielkie zaprzeczenie śmiałemu twierdzeniu sformułowanemu na wstępie przez autorkę, jakoby uświadomienie treścią niniejszej książki choć jednej osoby w kwestii idei Zero Waste zrównoważyć mogło koszt wydania jednej książki (i dlatego nie uważa, by popełniała jakieś wielkie ekologiczne faux pas). Hmm... Nie mam nic przeciwko dobrym, średnim, a nawet złym książkom - każda ostatecznie znajdzie adekwatnego odbiorcę. Ale litości, trochę pokory... Nie kupuję tego mydlenia oczu czytelnikowi. Nawet naturalnym mydłem na wagę.