BIBLIOTEKARZE POLECAJĄ • Długo zastanawialiśmy się nad tym, czy w ramach naszego cyklu opowiedzieć Wam o tej książce. Jest to bowiem reportaż bardzo wstrząsający i zostawiający trwały ślad w naszej pamięci. Zdecydowaliśmy się jednak, aby polecić Wam tę książkę, ponieważ porusza ona istotny problem społeczny, jakim jest przemoc domowa, tak więc pokazuje życie od strony, od której czasem nie przyjdzie nam o nim pomyśleć. Wiemy, że istnieje – niestety – coś takiego jak przemoc, ale części z nas na pewno nawet się nie śniło, że potrafi być ona tak perfidna i bestialska. Bo jak inaczej można nazwać sytuację, gdy do przemocy dochodzi w rodzinnym domu? To gdzie w takim razie człowiek może czuć się bezpiecznie? Brzmi, jak sytuacja bez wyjścia i taką właśnie jest. Reportaż Jacka Hołuba to porażające wyznania zarówno ofiar przemocy domowej, jak i jej sprawców. Ostatecznie dzięki tej książce stajemy się nie tylko bardziej świadomi tego zjawiska, ale być może zaczniemy też bardziej doceniać to, co mamy na co dzień.

Skrytka, czyli, co właściwie? Miejsce z którego mówimy? Początek stąd bierze w nas głos? Piotr Matywiecki w swoich nowych wierszach dotyka spraw ziemskich i kosmicznych. Interesuje go życie wpisane w porządek gwiazd. Zastanawia go przeznaczenie wszechświata i ludzkiego istnienia. Frapuje go zdolność dzieci do percypowania wszystkiego w sposób nie podyktowany uprzedzeniami, nauką, doświadczeniem. Dziecko się zestraja z nurtami, które przez i wokół niego płyną. Dorosły patrzy na wszystko przez pryzmat wiedzy, krygującej na dobre spontaniczną kreatywność. Interesuje poetę czas. W zasadzie stale przywołuje siebie z przeszłości, albo próbuje zapisać przeszłość w sobie, odnaleźć minione. Udowadnia, że ziemia jest paradoksem, lasy bywają gęstsze od powietrza, a w kamieniach morze szumieć bardziej niż nad morzem. Jesteśmy przypisani imionom, miejscom i czasowi. Z tego porządku nie ma ucieczki. Można stawiać na detale, otwierać oczy: • Idę przez łąkę, przez szum rozłączenia: • Osobno zieleń, osobno struny łodyg, • Osobno giętkość i chwiejność, • Osobno ja. I najbardziej osobny • zapach ściętej trawy. • Poeta sporo wierszy poświęca fenomenowi muzyki. Światów zawsze gotowych płynąć nam na pocieszenie. Matywiecki podpowiada, że instrumenty służą przypadkowi, a melodie mogą wchłaniać czas bez reszty. Początki to bardziej znośne nic. Wydani jesteśmy przemijaniu, gotowi na ból. Samo utrzymywanie w istnieniu jest ćwiczeniem w odpędzaniu rozpaczy. Poeta mówi, że tylko dlatego opowiadamy, ponieważ w opowieściach łatwiej nam znieść nieistnienie. Matywiecki pisze wiersze pogodzone ze swoją starością, ze zbędnością nadziei, bo trzeba w końcu zaakceptować warunki gry – na starość każde rozdanie jest dla nas niefortunne. Kroki prowadzą donikąd, drogi ku jedynej, ostatecznie możliwości, kończącej wszelkie inne jej alternatywy. Czy świat jest sumą punktów widzenia, czy równaniem z jedną niewiadomą? „Jestem poetą, Wyobrażam sobie – pisze Matywiecki – rzeczywistość”. Poezja wielkich kwantyfikatorów: jest, zawsze, czas, śmierć, śmiech. Jesteśmy wespół z rzeczami. W gestach, myślach, spojrzeniach. Nie ma innego życia. W końcu zostanie kilka słów do wypowiedzenia bez lęku, w końcu już nikt nie będzie czekał na odpowiedź. Byłem, nie będę. Nie każdy jest swoim życiem. • Mowa jest dla ciebie wygodnym pseudonimem, • bo boisz się stanąć sam • naprzeciw milczenia. • Bartosz Suwiński

Jeżeli ktoś śledzi – nawet nie tak pilnie – polską scenę literatury kryminalnej, z pewnością natknął się już na nazwisko Przemysława Piotrowskiego i stworzonego przez niego protagonisty – Igora Brudnego. Autor przebojem wdarł się na rynek wydawniczy i powieścią „Piętno” podbił serca (lub też inne organy, zważywszy na konwencję, w jakiej został napisany) czytelników. Nic dziwnego, że Piotrowski postanowił iść za ciosem i już trzy miesiące później na półki trafił drugi tom cyklu (który na ten moment jest tetralogią) – „Sfora”. I co? I okazał się jeszcze lepszy niż poprzednik. Tym razem nie sposób było czepiać się zakończenia (które w „Piętnie” było trochę pójściem na łatwiznę, jeśli chodzi o samo rozwiązanie zagadki), akcja toczyła się jakby bardziej wartko, a z Igorem Brudnym znaliśmy się już jak łyse konie, więc mogliśmy w pełni poświęcić się śledztwu. Co prawda, kolejny tom – „Cherub” – okazał się jeszcze mocniejszym ciosem w splot słoneczny, ale to już temat na zupełnie inny wpis…

W świecie literatury nierzadko zdarza się, że literatura młodzieżowa wypada na pewnych polach o wiele dojrzalej niż powieść, tak zwana, „dla dorosłych”. W przypadku „Anonimowych heretyków” mamy do czynienia z książką, która w poruszający, a zarazem dosadny sposób porusza tematykę dojrzewania, znajdywania własnej tożsamości, buntu i walki o własne przekonania. Bohater tej opowieści ma prawo czuć się osaczony – mimo bycia zadeklarowanym ateistą, zostaje zapisany przez rodziców do szkoły katolickiej; znikąd nadziei, że znajdzie bratnią duszę, która pozwoli mu poczuć się chociaż odrobinę mniej samotnym i wyalienowanym. Z czasem znajduje jednak innych uczniów, którym także nie odpowiada linia nauczania… To poruszająca i ważna książka dla wszystkich, którzy szukają swojej tożsamości i chcą nauczyć się, jak być sobą, nawet gdy otoczenie zdaje się temu nie sprzyjać.

Królowa kryminałów to jakość sama w sobie. Praktycznie każdą jej książkę można polecić z czystym sumieniem i jest bardzo prawdopodobne, że trafi się na dobrą opowieść z zagadką nie do rozwiązania na własną rękę, która w finale zaskoczy. Z tych głośniejszych tytułów podsunąć można równie dobrze „Morderstwo w Orient Expressie”, „I nie było już nikogo”, Zabójstwo Rogera Ackroyda” czy „Zatrute pióro”. Zdecydowaliśmy się jednak na „A.B.C.”. Dlaczego? Gdyż to idealny przykład Agathy Christie w pigułce. • Mamy tu oczywiście Herkulesa Poirot, który wraz z Hastingsem musi stawić czoła zagadce, na pozór nie do rozwikłania. Ale przecież nic nie jest niemożliwe, gdy w ruch wchodzą „małe, szare komórki” genialnego belgijskiego detektywa. Jaki jest klucz wyboru ofiar seryjnego mordercy? Czy da się przewidzieć, kim okaże się być jego kolejny cel? I kim jest zabójca? Rozwiązanie i przenikliwość umysłu Poirota z pewnością Was zaskoczą i sprowokują do sięgnięcia po kolejne historie spod pióra Christie.