W „Pozdrowieniach z Wielorybiego Przylądka” głównym bohaterem jest emerytowany profesor Wieloryb kochający kolor niebieski. Chyba na emeryturze doskwiera mu zwyczajna nuda… Aby dodać swemu dotychczasowemu życiu nieco więcej smaczku zaczyna wysyłać listy do mieszkańców zza horyzontu. W zasadzie nie wie do kogo pisze, ale liczy na to, że ktoś nawiąże z nim kore­spon­denc­yjny­ dialog. Ku jego zdziwieniu pewnego dnia pojawia się u niego listonosz pelikan z przesyłką. Profesor odczytuje list od niejakiego Wielorysia, którego rodzinne korzenie związane są właśnie z Wielorybim Przylądkiem. Wieloryś wspomina w nim również o swoim dziadku, którego być może niegdyś poznał emerytowany Wieloryb. I tak rozpoczyna się ich wspólna przygoda, która zaowocuje między innymi wielkim powrotem wielorybów oraz zorganizowaniem igrzysk olimpijskich z udziałem uchatek, fok, pingwinów. Nie zabraknie na nich także przyjaciela Żyrafy, któremu niestraszny nawet mroźny, arktyczny klimat. Polecam serdecznie wszystkim najmłodszym tą pełną dobrego humoru, ciepła i przyjaźni opowieść.

Nie wiem, dlaczego wszyscy czytelnicy tego zbioru esejów łudzą się, że uzyskają jakąś niesamowitą odpowiedź na pytanie „Co robić przed końcem świata”? A co rzeczywiście robić należy? Może zwyczajnie żyć jak dotąd? Przecież tak naprawdę koniec może nadejść w każdej chwili. Gdy stanie się on faktem za pięć sekund, czy w tym oka mgnieniu zdołam cokolwiek zrobić innego niż do tej pory? Raczej nie… I tak dywagować na ten temat można by godzinami. • Godzinami też Stawiszyński na kartach swej publikacji rozwodzi się na przeróżne tematy. Jedne są bardziej intrygujące, inne zaś mniej. Przynajmniej z mojego puntu widzenia. Niektóre nawet wydają mi się do granic możliwości absurdalne – te o płaskoziemcach, reptilianach itd. Trudno jest się jednak z wieloma teoriami poruszonymi przez krytycznego filozofa nie zgodzić. Żyjemy w wielkim pędzie, jesteśmy przytłaczani informacjami z mediów społ­eczn­ości­owyc­h, często zawierzamy wszystkiemu co publikowane jest w internecie… Mieliśmy funkcjonować w globalnej wspólnocie, tymczasem w większości raczej zamykamy się w swych szklanych bańkach, alienujemy przed innymi. Obawiamy się tak naprawdę wszystkiego: śmiercionośnych chorób o zasięgu globalnym, katastrof klimatycznych, wybuchu wojny nuklearnej… Pytanie brzmi: jak funkcjonując w takim świecie zachować dystans, myśleć racjonalnie, sensownie analizować, wysnuwać obiektywne wnioski? Z naszym światem chyba rzeczywiście jest coś nie tak i o tym w fascynujących szczegółach opowiada właśnie Stawiszyński, jednocześnie odważnie i bez jakichkolwiek złudzeń spoglądając, co by nie powiedzieć, w dość niepewną przyszłość. Polecam lekturę, jak i audycje radiowe.

Czy rodzice każde swoje dziecko kochają równie mocno? • Odpowiedzi na to pytanie stara się poszukać bohaterka książki "Wszystkie kolory miłości" - Klara. Niedawno w jej życiu pojawił się brat Robuś. Rodzice poświęcają mu nieco więcej czasu niż Klarze, stąd u dziewczynki pojawiły się wątpliwości, co do siły rodzicielskiego uczucia względem jej osoby. Klarze wydaje się, że wcześniej mama i tata kochali ją znacznie bardziej niż w tej chwili. Teraz skoro mają w domu dwójkę dzieci, to z matematycznego punktu widzenia Klary otrzymuje ona zaledwie połowę ich miłości... Czy tak jest rzeczywiście? Klara postanawia się tego dowiedzieć. Na szczęście podczas swego nieco refleksyjnego spaceru w parku spotyka pewną intrygującą osobę, która podejmuje wyzwanie i każdego kolejnego dnia stara się jej co nieco wyjaśnić na temat wielu odcieni miłości. Ale czy tej charyzmatycznej artystce uda się Klarze wytłumaczyć wszystko, w taki sposób by dziewczynka z łatwością zrozumiała, że kochać równie mocno można bardzo wiele osób naraz? Najlepiej jeśli przekonacie się o tym sami, w tej pełnej ciepła i miłości opowieści. Polecam gorąco małym i dużym.

Tym razem wraz z małą, charyzmatyczną Niną spędziliśmy wspólne wakacje. Nina to dziewczynka rezolutna, zaradna, z głową pełną pomysłów. Ona nigdy się nie nudzi, z absolutnie każdą trudną sytuacją sobie zawsze poradzi i ma całe mnóstwo planów zabaw do zrealizowania, które najczęściej wciela w życie ze swoją przyjaciółką Luizą. Poczucie humoru jej nigdy nie opuszcza, nawet gdy spogląda na zupełnie nieudane spaghetti własnego autorstwa, którego kluczowym składnikiem stał się jogurt waniliowy. Wakacje to czas ogromnej przygody. Podczas obecnych Nina wraz z Luizą próbują między innymi zostać kolejnymi Pippi Pończoszanka, wybudować własny domek na drzewie, zająć się sprzedażą owoców sezonowych i tak dalej, i tak dalej… Czas biegnie szybko. Drugą część letniego wypoczynku dziewczynki spędzają na wyspie Föhr u wybrzeży Morza Północnego. Towarzyszy im pies Niny – Kismet. Opalanie się, baczna obserwacja przypływów i odpływów morza, zbieranie muszli tym razem dla własnego zysku. Może brzmi nieco nudno, ale jak się okazuje tylko „nieco”. Wakacje z pełną optymizmu Niną i jej nieposkromionym temperamentem muszą być przecież wspaniałe. I rzeczywiście takie są. Polecam wszystkim młodszym lekturę. Jest się z czego przy niej pośmiać.

„Gdzie jest mama?” to przepiękna pod każdym względem opowieść. • Jej główną bohaterką jest pięcioletnia Halinka, której w niewiadomych okolicznościach zaginęła mama. I nawet tata delektujący się w kuchni poranną kawą nie potrafi odpowiedzieć córce na pytanie, gdzie ona mogła się podziać. W jednej krótkiej chwili cały świat małej Halinki został wywrócony do góry nogami, stanął sobie na głowie, a nawet częściowo przewinięto go na lewą stronę. Dziewczynka nie zwleka ani chwili i wyrusza zupełnie sam na poszukiwania. W końcu zna bardzo wiele miejsc, które jej mama uwielbia. Być może będzie w którymś z nich? • Malina Prześluga na kartach swej najnowszej książki przedstawiła historię po pierwsze o niesamowitej odwadze małego dziecka, zdobywaniu pewności siebie i uczeniu się samodzielności. Po drugie o bezgranicznej tęsknocie za osobą najbliższą sercu każdego z nas, czyli mamą i wreszcie o potrzebie bycia od czasu do czasu w zupełnej samotności. Bo każdemu należy się krótka chwila wytchnienia od codzienności. • Bajka napisana wierszem w mojej ocenie nabiera bardziej baśniowego charakteru. Jest nieco refleksyjna, może odrobinę nostalgiczna, bardzo tajemnicza. Przecudne ilustracje są pełne szczegółów niczym zakamarków, sekretnych miejsc, w których być może schowała się utęskniona mama. Polecam więc dzieciom i mamą tą jedyną w swoim rodzaju lekturę. Ona w sposób szczególny cieszy oczy, bo pochodzi z „naszego podwórka”. A to w dwójnasób może napawać nas dumą.