Pan Stópka ma rzeczywiście wielki stopy i zajmuje się naprawianiem uszkodzonych zabawek. Kocha zwierzęta, a jego pupilem jest pies o imieniu Napoleon. Doszło do tragedii, bo Napoleon zaginął. Pan Stópka wraz z przyjaciółmi rozwiesza w okolicy informacje o jego utracie. To trochę dziwne, bo dotąd pies nigdzie się nie oddalał od domu. Na szczęście w końcu trafiają na trop, który prowadzi do pobliskich ruin. Ale czy znajdą w nich Napoleona? • W równoległym czasie w gabinecie u weterynarza pojawia się nowy gość. Jest nim mały krokodyl, którego ktoś zwyczajnie wypuścił do pobliskiej rzeki, chcąc się go pozbyć. Małemu aligatorowi bardzo zasmakowały pyzy z mięsem. Ciekawe czy w zoo, do którego za moment trafi będzie dostawał na obiad równie wykwintne przysmaki… • Opowiadania o Panu Stópce to pozornie zwykłe historyjki. Jednak posiadają tą drugą warstwę o charakterze edukacyjnym. Mały czytelnik ma okazję dowiedzieć się z nich jak ogromnym obowiązkiem jest posiadanie własnego zwierzaka w domu. Jak należy się nim dobrze opiekować, dlaczego nie należy zwierząt nigdzie porzucać i dokąd w skrajnych wypadkach rzeczywiście powinny trafić, zamiast na śmietnisko czy do lasu… Zatem polecam ciepło.

Cztery komiksy z dete­ktyw­isty­czny­mi przygodami dwóch małych przyjaciół po prostu wciągają. Tym razem Lasse i Maja poszukują złodzieja jabłkowych muffinek. Następnie mają rozwikłać zagadkę związaną z kradzieżą pieniędzy i aresztowaniem w tym kontekście komisarza policji. Na dodatek ktoś kradnie pastorowi tort z lodówki, a na basenie znikają odznaki dla najlepszych pływaków. Te intrygujące sprawy w oka mgnieniu rozwiązują mali detektywi. Jest intrygująca, zaskakują i przekomicznie. Zdecydowanie o wiele bardziej przypadły nam do gustu perypetie Lassego i Mai w wersji komiksowej, niż w formie wcześniejszych opowiadań. Są zabawniejsze i jak to bywa w tej formule bardziej rzeczowe. Polecam więc fanom i nie tylko.

„Pan Błysk” to opowieść o pewnym jegomości w baaardzo wysokim cylindrze na głowie, który wpada na genialny pomysł, by dokonać zakupu pierwszego w życiu samochodu. Porzuca zatem w ogrodzie swego Żyrólika i wyrusza do sklepu Binksa po upragniony czterokołowiec. Wymagań nie ma zbyt dużych, auto ma być po prostu żółte… I Pan Błysk takowe otrzymuje, po chwili rusza nim w drogę. Jednak z uwagi na dość słaby styl jazdy w jego wydaniu, niebywale szybko dochodzi do pierwszej, a potem kolejnej kolizji. Dzięki serii niefortunnych zdarzeń nasz bohater odtąd wiezie w swym nieco zdezelowanym samochodzie dwóch dodatkowych pasażerów, kapustę oraz kiście bananów… Czyż nie brzmi to całkiem zabawnie? Na domiar złego, za kilka chwil, wszystkich tych towarzyszy uprowadza stadko niedźwiedzi!!! Czyż może być jeszcze ciekawiej? Uwierzcie mi, że może i to bardzo… Przygoda Pana Błyska autorstwa Tolkiena jest nietuzinkowa, niesamowicie zabawna, ma wielu barwnych i wyrazistych bohaterów, na dodatek bardzo intrygującą i dynamiczną fabułę. Moim zdaniem jest rewelacyjna. Oczywiście sama historia byłaby niczym, gdyby nie prześmieszne kolorowe rysunki zachowane w oryginale. Świetna, świetna, świetna… Polecam bardzo!!!

Moją przygodę z twórczością literacką Zośki Papużanki rozpoczęłam jakiś spory czas temu. Po jej debiutancką „Szopkę” sięgnęłam jako ostatnią i dobrze, że się tak właśnie złożyło. O czym traktuje ten tytuł? A no o zwyczajnej polskiej rodzinie, lecz nie do końca. Bo w rodzinie tej jest jakoś tak bardzo mało szczęścia, miłości, empatii, wzajemnego szacunku i zrozumienia. Życie w niej nie stanowi też bezpiecznego azylu. Całe mnóstwo zaś tu absurdalnych sytuacji, niepotrzebnych krzyków, zaściankowych teorii i szarej, przytłaczającej codzienności. Niezwyczajne natomiast są obrazy, za pomocą których autorka przedstawia nam w nich „sceny” z tego nudnego i nienudnego życia jej bohaterów. A jest to opowieść długa, sięgająca czasów wojennych ku współczesności. Z pewnością nie zapamiętam tej prozy na zbyt długo, bo nie urzekła mnie aż tak bardzo, jak późniejsze publikacje napisane przez Papużankę. Mimo to nieustannie podziwiam jej wyrazisty styl pisarski z finezyjnymi metaforami i lekkością snucia historii. Zatem z uwielbienia polecam.

Główna bohaterka tego krótkiego, japońskiego thrillera to Yūko Moriguchi. Jest nauczycielką, która bardzo lubi swoją pracę. W momencie gdy ją poznajemy postanawia rzucić obecną posadę. Właśnie takie oświadczenie składa swoim uczniom. Natomiast powód jej odejścia jest wprost wstrząsający. Moriguchi oświadcza swoim podopiecznym, że odkryła okoliczności, w wyniku których przed momentem zginęła jej czteroletnia córeczka… I wie, że to nie był zwykły wypadek, jak zasugerowali biegli i sędzia w swym wyroku. Zbrodni na jej córce dopuścili się dwaj uczniowie z klasy, którą właśnie ma przed sobą. Teraz nauczycielka „stawia kawę na ławę”, a wszystkich ogarnia totalne zaskoczenie i strach przed konsekwencjami. Moriguchi w ten sposób dokonuje niezwykle inteligentnej zemsty na nieletnich mordercach, a wykorzystuje do tego ukochane przez wszystkich, białe niczym śnieg zimą, mleko… Jednak to dopiero początek intrygi. Wierzchołek tej góry lodowej sięga znacznie wyżej, niż wyznanie samej Yūko… • „Wyznania” to chyba najlepsza książka, jaką w tym roku przeczytałam. Jeśli chodzi o thriller o psychologicznym charakterze jest dla mnie absolutnym bestsellerem. Kanae Minato wychodzi w nim poza standardowy schemat w ujęciu swego tematu. Niesamowita świeżość, a w tle żadnych pozytywnych postaci…Trudno jest się oderwać od lektury. Polecam, polecam, polecam. Bardzo…