Tak naprawdę, to nie potrafiłam się w tym tekście Mularczyka odnaleźć. Ani to nie był dla mnie reportaż, ani scenariusz, ani opowieść filmowa. Wszystkiego tam było po trochu. Fakty zlewały się ze zmyśleniem, z nadinterpretacją i manipulacją. • Podczas lektury stale towarzyszyły mi emocjonalne i interpretacyjne wzloty i upadki, z przewagą tych ostatnich, niestety. • Bardzo drażniło mnie manieryczne narzekanie producenta i reżysera na pomysły i wizje scenarzysty. Zawsze było nie tak, a gdy było już tak, to i tak było nie tak. • Główna bohaterka i jej historia też nie do końca mnie przekonały. Irytowała mnie powierzchowność, schematyczność, brak psychologicznego pogłębienia postaci. • Możliwe, że ten utwór, właśnie przede wszystkim miał pokazać mechanizmy fałszowania rzeczywistości. Takie przeinaczenie zwykłej prawdy, w nadzwyczajną, ale "chodliwą" nieprawdę. • Uważam, że wielu czytelnikom może się spodobać, ale ja, sięgając po "Śmietnik...", oczekiwałam zupełnie czego innego.

Słowa Mularczyka mówią same za siebie: „Czytając reportaż, czytamy niejako opowieść o bohaterze, o autorze i sobie samym”. • I te reportaże takie właśnie są. • To nie są zwykłe teksty. One, by nabrać znaczenia powinny zostać przefiltrowane przez wrażliwość czytelnika. • Bo z nimi podobnie jest jak z miłością, o której Mularczyk pisze tak: „Jak opowiedzieć miłość, która teraz dopiero nazwana jest w słowach, a przedtem była kolejnym stworzeniem świata?” • Zbiór tych bardzo ludzkich, zwyczajnych historii uznaję za najbardziej wartościowy emocjonalnie tekst poznany w ostatnim czasie.

Od wielu lat cenię sobie twórczość Andrzeja Mularczyka. Nie tylko jako autora scenariuszy niezapomnianych „Samych swoich”, ich kolejnych części, „Niespotykanie spokojnego człowieka”, a potem mojego ukochanego „Domu” i w końcu „Katynia. Post mortem”. • Uwielbiam słuchowiska jego autorstwa, a jednemu z nich jestem wierna blisko 30 lat. • Tym razem sięgnęłam po cztery opowieści filmowe ze zbioru „Jeszcze słychać śpiew i rżenie koni”. • Ten piękny, poetycki tytuł pożyczony został z wiersza „Historia” Baczyńskiego i jest zarazem tytułem czwartej opowieści. Tytuły pozostałych trzech, to: „Julia, Anna, Genowefa”, „Szczękościsk”, „Mgła” (film, na jej podstawie nosi tytuł „Przerwany lot”). • Wszystkie historie dotyczą powojennych niezagojonych ran, które zamiast zabliźniać się wraz z mijającym czasem pulsują i nabrzmiewają. • Poczułam się przytłoczona tymi opowieściami i mocno przeżywałam każdą z nich. Tyle emocji, niewypowiedzianych żalów, tęsknot i nienazwanych oczekiwań. Mocna psychologiczna proza, po lekturze której rodzi się wiele pytań. • Zastanawiałam się, która z historii podoba mi się najbardziej i nie potrafię się zdecydować. Każda jest inna i wyjątkowa. • Polecam, chociaż trzeba nastawić się na to, że to przygnębiające i smutne teksty.

Cytując głównego bohatera „Powrotu…” mam ochotę zawołać: „wielkie nieba czarne i niebieskie”, jakaż to przystępna i fascynująca literatura! • O zagubieniu, odstawaniu od ogółu, byciu nierozumianym i nierozumiejącym innych. • Chylę czoła przed swoistym wizjonerstwem Lema i stworzeniem przed sześćdziesięcioma laty takiego obrazu „nowego” świata i „nowych” ludzi. • Zachęcam do zapoznania się, chociażby po to, by poznać (nie mieszczącą mi się w głowie) metodę betryzacji. • A tak prywatnie, to marzą mi się roboty układające ubrania w szafach po powrocie z podróży.

Bardzo się bawiłam słuchając „Dzienników gwiazdowych”. Myślę, że Stanisław Lem bawił się jeszcze bardziej - pisząc je. • Ijon Tichy niczym kosmiczny James Bond raz po raz wyrusza na misje specjalne, które niekiedy przywodzą mi na myśl podróże pana Kleksa. • Moją ulubioną wyprawą, była ta z numerem dwadzieścia, w której zadaniem najwyższej wagi było poprawienie historii świata. Och, działo się tam, działo. • No i te nazwy. Niby oczywiste. Nic bardziej mylnego, bo DUPKI to dyssypatory układowe powolnej kompensacji. 😉 • A na koniec motto: • „Ale tacy już są ludzie. Dają chętniej wiarę najbardziej nieprawdopodobnym bzdurom aniżeli autentycznym faktom.” • I jestem bardzo ciekawa, czy ten najbardziej popularny pleonazm był zamierzony.