„Atlas oceanicznych przygód” to bez wątpienia w chwili obecnej najlepsza książka popu­larn­onau­kowa­ dla najmłodszych o zwierzętach zamieszkujących morskie głębiny. Jest w niej absolutnie wszystko. Na dodatek podane w tak świetnej formie, że naprawdę spełni oczekiwania chyba najw­ybre­dnie­jszy­ch czytelników. Całe mnóstwo w niej soczystych ilustracji, a zawarte tutaj informacje na temat poszczególnych gatunków ryb i wszelkich innych stworzeń związanych ze środowiskiem wodnym są szczegółowe, ale bardzo konkretne. Taka wiedza na dobry początek w zupełności wystarczy małym pasjonatom. Morza i oceany to świat pełen fantastycznych wręcz istot. Zdumiewają nas one swymi kolorami, kształtami, wielkością, różnorakimi formami kamuflażu, tym czym się żywią, jak się poruszają. Niektóre z nich są nawet zdolne do naprawdę ekstremalnych wyczynów, którymi zaskakują cały naukowy świat i nie tylko. Polecam tą ponadczasową publikację. Jest wprost oszałamiająca.

Mówi się: „Nie oceniaj książki po okładce.” • Trzeba przyznać, że słowa te mają głęboki sens. Zależy też jaki element z tej okładki zaważy o jej kategorycznym odrzuceniu, bądź skusi nas do bliższego zapoznania się z daną lekturą. Tym razem nie chodzi o wpisy recenzenckie z okładek, a ich koncepcję graficzną, która musi nas w jakiś konkretny sposób urzec. Niezwykle ważny jest skończony przekaz twórcy danej okładki, który powstaje w bardzo złożonym procesie, wymagającym szczegółowego namysłu, opracowania odpowiedniej strategii dotyczącej komunikacji tekstowej, jak i wizualnej. Dobrze się patrzy na harmonijnie zaprojektowaną okładkę swojej ulubionej książki, bądź całych serii wydawniczych, ale fajnie jest też poznać ich powstawanie od podszewki. Rozwój projektów graficznych w dziedzinie związanej z powstawaniem samych okładek jest niezwykle interesujący. Jedna niewielka okładka, a każdy znajdujący się na niej element odgrywa konkretną, wyłącznie sobie przypasaną rolę. Na przestrzeni kilkudziesięciu lat projektowanie wizualne rozwinęło się niesamowicie. I choć wydaje się nam, zwykłym odbiorcom, że to nic wielkiego, to Rosa Llop dzięki swej analizie, każdego z nas bardzo szybko wyprowadzi z tego błędu. Symbolika graficzna, wzajemne oddziaływanie kolorów, związki między poszczególnymi obiektami graficznymi i do tego układ kompozycyjny to mimo wszystko ograniczone pole eksperymentalne dla grafika. Jednak dzięki przez lata wypracowanym pewnym różnorodnym rozwiązaniom nie ma dwóch identycznych koncepcji. Zestaw projektów okładek jest różnorodny, oryginalny, niepowtarzalny. Zakładam, że po lekturze tej publikacji z pewnością zaczniecie spoglądać na książki zupełnie innym okiem 😉 Może od czasu do czasu warto zwrócić uwagę także na nieco inne nazwiska, niż wyłącznie te z okładek?

„Lisy nie kłamią”… Czyżby? • Głównymi bohaterami opowieści Ulricha Huba jest garstka zwierząt, które muszą znosić swoje wzajemne towarzystwo w poczekalni pewnego lotniska. Sytuacja jest nad wyraz trudna. Wszystkie loty odwołano, nie wiadomo czy dojdą w ogóle do skutku. Na dodatek budynek, w którym funkcjonuje lotniczy port zaczyna się „sypać”, grożąc katastrofą budowlaną. Zwierzęta jednak nie mają zamiaru się stąd ruszyć ani na krok. I tak uciekający powolutku czas i niemiłosierna nuda zaczyna powoli doskwierać każdemu z nich. A ile można czasu wytrzymać w towarzystwie hipo­chon­dryc­znej­ małpy, zdez­orie­ntow­anej­ gęsi, gwiazdorzącego tygrysa, chrapiącej pandy i dwóch syjamskich owiec? Żeby było mało swoje „trzy grosze” zaczyna podrzucać także ochroniarz pies, działając wszystkim na nerwy jeszcze bardziej. Sytuacja się nieco zmienia, gdy do poczekalni wpada chytry, rudy lis i zaczyna prowadzić swą czarującą, momentami nawet dowcipną tyradę ze zniewolonymi pasażerami. Lis jest nie lada manipulantem. Dostarcza naszym bohaterom wielu rozrywek, ale także wprowadza w grupie pewną konsternację… Kto uwierzy lisowi, a kto go przechytrzy? A może lis rzeczywiście nie do końca kłamie w swych wypowiedziach na temat innych? Może zwyczajnie, wprost wypowiedziane pewne słowa prawdy zawsze bolą każdego z nas? Okazuje się, że mimo wszystko czasami trudno jest spojrzeć tej prawdzie prosto w oczy. A taka postawa może doprowadzić do niejednej katastrofy… • „Lisy nie kłamią” to książka napisana z dużą dozą dobrego humoru, ale też nie jest to lektura łatwa w odbiorze. Ma bardzo filozoficzny charakter. Jest też w niej nieco symboliki. Lektura z pewnością jest warta uwagi. Polecam młodszej młodzieży. Wiele można z niej „wynieść” dobrego.

„Wielka księga morskich zwierząt” to podróż po morskich otchłaniach, w których czai się mnóstwo niezwykłych stworzeń. Mamy tutaj do czynienia z konikami morskimi, wielorybami, najeżkami, meduzami, mątwami, humbakami itd., itd. Książka ta to prawdziwa gratka dla fana oceanicznej fauny. Pęka wręcz w szwach od ciekawostek. Zastosowana w niej formuła pytań i odpowiedzi sprawdza się doskonale. A pytania są nad wyraz intrygujące… Czy latające ryby naprawdę latają? Po co ośmiornicy aż osiem ramion? Dlaczego wieloryby są wielkie, a kraby chodzą bokiem? Czy pingwiny marzną? Wszystkie zawarte w niej informacje okraszone zostały barwnymi ilustracjami, które ze szczegółami oddają charakter poszczególnych gatunków ryb. Polecam maluchom tą interesującą publikację popu­larn­onau­kową­ na dobry początek podmorskiej przygody…

„Opowieści ze świetnika” to edukacyjne historie dla najmłodszych, których głównymi bohaterami są zwierzęta żyjące na zwyczajnym śmietnisku. Wiewiór Kacper, szczur Zadymka, ropucha Smęciucha, sroka Kraksa są postaciami pełnymi szalonych pomysłów, a ich głównym celem jest powtórne wykorzystywanie materiałów wyrzucanych przez ludzi. Często wpadają na całkiem oryginalne rozwiązania związane z recyklingiem i odzyskiem, niekoniecznie doszczętnie zniszczonych przedmiotów. Ich wspaniałe śmietnikowe życie czasami zostaje zakłócone prze pewien gang Psujów, który za wszelką cenę chce naszym kreatywnym przyjaciołom przeszkodzić w realizacji ich planów. Na szczęście w wielu przypadkach zupełnie bezskutecznie. Książka Marcina Mortki jest pełna dobrego humoru i zawiera ekologiczne przesłanie. Okazuje się, że bardzo wielu przedmiotom codziennego użytku można dać drugie życie. Historyjki w niej zawarte działają stymulująco na wyobraźnię dzieci i zachęcają do wcielania własnych, proe­kolo­gicz­nych­ pomysłów w życie, kształtując tym samym u najmłodszych odpowiednie wzorce zachowań. Całkiem mile można przy niej spędzić czas - bawi i uczy zarazem. Super sprawa. Polecam.